Deli dolu geçtik ateş
hatlarından

Sevgim korkuyla beraber büyüdü içimde

Sevdikçe korktum

Korktukça daha çok sevdim

Er geç birbirini boğacaktı bu duygular, biliyordum

Neden sonra farkına varıyor insan

Ayağına takılan bütün taşları

Yoluna kendi döşediğinin





Senin yarınlara inancın benden
yüklüydü

Daha cesaretliydin

Planı çatılmamış yarınlara ektiğin umutlar

Er geç açacaktı, biliyordun

Deli sevdalı çocuk ruhumun

Nicelerinin uğruna kıyametler kopardığı

Değersiz değerlere sırt dönmüş, güvenli saflığında

Bir sonsuzluk buldun kendine

Ve hayatımızın resimlerini çizdin duvarlarımıza

Sonra birden

Yeşil bir kentte

Ilık bir yaz gecesine astın beni





Sevdalı ömrümün dakikası beş
para etmedi

Ödedim

Cümlelerim seni taşımaktan yorgun düştü

Son sözün

Ve son anın efendisi olmaya bilenmiş yüreğine yenildim

Geçmişten nefes alıp geçmişe nefes verdim

Anılar kemirdi yüreğimi

Felç oldu hislerim

Zamanın çoktan dibe çöktüğü kum saatimin belinden

Tek bir saniye bile süzülmüyordu

Ters çevirmeye cesaretim yoktu

Çünkü yeniden başlayacak bir hayatın

Korkağı olmuştum





Aşkların sonrasında hüzün vardır

Ya sen hüznü boğarsın

Ya da hüzün seni boğar

Ama birisi kanatlarını kırarsa eğer

Yaralı kuş rolüne soyunacağına

Yürümeyi denemelisin

Hayata dönmelisin




Bunları düşünebilmek bile kendime dönüşümdü

Ve sonunu infaz ediyordu içimde

O gece yüreğimden sağ çıksaydın eğer

Ölen ben olurdum

O gece

Hayatın lekesiz bir anında

Seni intihar ettim

Şimdi katil benim





Artık güncemde bir boşluksun

Yavaş yavaş taze anıların altına gömülüyorsun

Ve sana ait sandığım her şeyin

Aslında benim olduğunu öğreniyorum

Hiçbir duygunun tek ilhamı değilsin

Kendimi keşfettikçe

Seni kaybediyorum

Ve ufkuma sensizliği

Korkusuzca geriyorum

Tertemiz sevdim...
Adımın anlamına mıhladım yüreğimi, adına astım!
Çok sevdim onu.
...Adamakıllı bekledim beklemekse.
Sabretmekse, insana yakışmazdı benim sabrım!
Canım yandı, "ne tatlı" dedim "verdiği acı"...
Doyulmaz hazları tattırırken bana,
kendimde değildim ki tadına varayım!
Hep hak verdim.
Her zaman "yarın anlayacak" dedim. "acele etme"..."Geliyorum" dedi, kendimi bile kovdum yanımdan yabancılık çekmesin diye.
Gelmedi!...
Kovduğum ben de gelmedi geri..."Seviyorum" dedi nefessiz kaldım.
Dünyanın bütün dillerinde duydum dediğini,
dünyanın bütün dillerinde gıkım çıkmadı.
Kalakaldım, en yerinde duramayan durağanlığı tattım.
Sonra sustu...
Haftalarca duyamadım bir hecesini.
Aramadı, sormadı...
Aradım, sordum...
Cevabı "sus"tu, duydum....