KARTAL YUVASI

Kartal yuvasındaydı
Gecenin karanlığında.
Sert bakışlarını saklamadı
Sabahın ayazında.
XXX
Ateş düştü yuvasına birden
Uçtu göğe doğru aniden
Avladı çakalları tepelerinden
Yuvasına döndü yeniden.
XXX
Teker teker kardeşlerini saydı
Birkaçından ses alamadı
Bütün şanıyla haykırdı
Sesi bütün dünyada yankılandı.
XXX
Yummadı gözlerini hilali için
Terketmedi yuvasını yıldızı için
Verdi kanını kırmızısı için
Türk ordusu yılmaz vatanı için.

İsmail ŞENER

MUNZUR DAÄžLARINDA YÜREÄžİM ASILDI

Bizim doğduğumuz topraklarda ateşe su dökülmez! Günahtır: Suyun canı acır bu yüzden ateş toprağa gömülür. Biz ağaçları da kutsal biliriz, taşı toprağı da.

Ağaçlarımızı yakıyorsunuz ya… Hani meşelerimizi sadece onları yakmıyorsunuz, umutlarımızı yakıyorsunuz mu, diyeceğimi sandınız? Asla! Umutlarımız hiç yok olmadı..! Ağaçlarımızı yakarken, onların üzerinde yaşayan börtü böceği, gölgesinde boy veren çiçeği, mantarı, sincapları, tavşanları, tilkileri, kelebekleri, sakız yaptığımız kengerleri, kuşları ve de sayısız mikro organizmayı da yakıyorsunuz.

Bizim doğduğumuz topraklarda ateşe su dökülmez! Günahtır: Suyun canı acır bu yüzden ateş toprağa gömülür. Biz ağaçları da kutsal biliriz, taşı toprağı da. İnanmayacaksınız belki; ama teyzem hasta olan teyzemin oğlunun iyileşmesi için bir kayaya gözlerimin önünde yalvardı. Bir duvarın içindeki tahta kirişe adaklar sundu. Kurban kestik, kanını alnımıza sürdü. "yer gök şahidim olsun ki" diye dualar etti. Teyzemin oğlu öldü gerçi; ama inanın ki böyle yaptık.
Küçükken bir ağacın dalını kırmıştım, teyzem günah! dedi. Hemen öptüm ağacın gövdesini özürler diledim. Ağacın benim gibi doğadaki bir canlı olduğunu ona göre ayrıcalığımın olmadığını o günden beri bilirim. Siz yakıyorsunuz, biz söndürmek için su dökemiyoruz.
Teyzemin dizinin dibinde yattığım bahçede bir ceviz ağacı vardı. Gövdesine bakarak bir sürü figür bulur, onlara masallar uydururdum. Ceviz kabuklarında avucumun içine kına yakardım, yok yok! Ceviz kabuğundan dudağıma boya yapardım, taştan kına yapardım avcuma.

Sincaplar ceviz çalınca onlara kızmazdık, onlar da paylarını alıyor derdi teyzem. Ağaç bizim değildi, toprak bizim değil, su da bizim değildi. Suyu ateşe dökemeyiz biz, suya eziyet olur bu. Biz eziyet etmeyi hiç sevmeyiz. Ne eziyet ettiririz ne de eziyet ederiz.
Bir yerde yaşayan insanların kişiliğinin oranın doğasına göre şekillendiğini düşünürüm hep. Yükseltiler bile kesindir, yalçındır dağlarımız, kılıç kadar keskindir suyumuz. Altın varmış topraklarımızda, biliriz; ama yine de dağlarımızın karnını yardırmayız kimseye… Bizim için Toprağın üzerindeki börtü böcek, ağaç çiçek en az altın kadar değerlidir. Bu bizim erdemimizdir.

Barış diyoruz ya… Diyelim ki silahlar sustu yerlerine konuldu. Çelişkiler çatışmaya dönüşmedi, Biz ki; bir dostumuza gül verirken dikeni eline batmasın diye, kırk kez düşünürken, bu dağlara, taşlara, suya ağaçlara, sincaplara nasıl anlatacağız bu barışı? Ne diyeceğiz? Biz barıştık, affedin siz de size yapılan kötülüğü dersek, dinlerler mi sizce, nasıl affettireceğiz kendimizi? Ateşe su dökülmeyen yerlerde, ateş yakmamak gerek… Ben korkarım ateşin, suyun, doğanın gazabından.

Aysel KILIÇ

BENZETMEYE BAK ÇAY DEMLE

Çay'ı Çok Sevdiğimi Söyleyince , Yaşlı Bir Teyze Anlattı Geçenlerde
Bak Evladım Diye Başladı Söze:
Çayın Alt Demliği Evdeki Kaynanadır ; Devamlı Kaynar Durur.
Üst Demlik Evdeki Gelindir; Alt Demlik Kaynadıkça O Olgunlaşır, Demlenir.
Gelinin Kocası İse Bardaktır ; Biraz Kaynana Doldurur Onu Biraz Da Gelin.
Çocuklar Çayın Şekeridir ; Tat Verir.
Görümce İse Çay Kaşığıdır ; Arada Bir Gelir Ve Karıştırır Gider.
Kaynataya Gelince; O Da Bardak Altıdır; Dökülenleri Bir Araya Toplar.
Çay Deyip De Geçmemek Lazım Demek Ki...

ATATÜRK SEVDALISIYIZ

Sen kim oluyorsun yüzsüz utanmaz yobaz
Giriyorsun söyle ALLAH'LA benim arama
Sivri dilini uzatıyorsun yalanla birde harama
Bu ülkeyi başıboş sahipsiz mi kaldı sanma
Bizler ATATÜRK’ÜN neslindeyiz sevdalısıyız
XXX
Sulandı bu topraklar Atalarımızın oluk oluk kanlarıyla
Ceddimizle övünürüz çıkarız uzaylara fezalara
Bilimle ilimle aydınlanırız düşeriz ışıklı yollara
Senin beyninde kalmış bir kez karanlık ortaçağ
Bizler ATATÜR’ÜN emrindeyiz izindeyiz
XXX
Sarıldınız kara çarşaflara türbanlara görünmez peçelere
Kirli sakal uzattınız sarıkla şalvarlarla girdiniz cübbeye
Dini alet ettiniz soktunuz çıkarla bulaştırdınız siyasete
Bunu pahalı ödeyeceksiniz canınızla hem de bedeninizle
Bizler ATATÜRK’ÜN özündeyiz sözündeyiz
XXX
Hangi hakla diyorsun cehalete esarete var özgürlük
Sürüp gidecek mi sandın saltanatın kısa bir ömürlük
Milletin sırtında kambur oldunuz taşınmaz bir yük
Anlayacaksınız bu ülkenin vazgeçilmezidir lâiklik
Bizler ATATÜRK’ÜN dilindeyiz bekçileriyiz
XXX
Yılmaz’ım utanır oldum bu çirkefleşmiş düzenden
Halkını kandırarak arsızca edepsizce gelip gezenden
Tanık oldum tahammülü kalmayıp canından bezenden
Ödün vermeyiz asla bir an bile vazgeçmeyiz cumhuriyetten
Bizler ATATÜRK’ÜN gözündeyiz askerleriyiz

Nafiz YILMAZ

KEMAL'İM

Marmara da dize gelen kafirler
Bize çalım satar oldu Kemalim
Dinci misyonerler casus sefirler
Ankara’da yatar oldu Kemalim
XXX
Belki geri göçeceğiz buradan
Eserlerin yok oluyor sıradan
Hele o hitler kılıklı adam
Devrimine çatar oldu Kemalim
XXX
İstanbul’un işgali unutuldu
Amerika ne dediyse tutuldu
Sömürünün temeli tam atıldı
Herkes bir şey satar oldu Kemalim
XXX
Garptan giremeyen şarktan geliyor
Dolar halkı bölük bölük bölüyor
Hain artık yokluğunu biliyor
Yurdum Kufe Katar oldu Kemalim
XXX
Bağımsızlık kimliğini yitirdik
Şalvarı çarşafı geri getirdik
Kemalizm’i hastaneye yatırdık
Molla kafa tutar oldu Kemalim
XXX
Hoca efendiden halife hazır
Vekiller vükela bakanlar vezir
Amerikan uşağından başvezir
İşgalden de beter oldu Kemalim
XXX
Sarıklı türbanlı doldu Çankaya
Şimdiden diyen vara hep ezankaya
Paralar yatıyor ofshore bankaya
Kuşlar ezan öter oldu Kemalim
XXX
Geri geldi Vahdettin’in Meclisi
Meclisin başına koyduk iblisi
İstanbul’a başkent diyor kimisi
Kurtar bizi yeter oldu Kemalim

Bekir YAŞAR

ATATÜRK'Ü SEVMEK

Konuşma softa
Söyleme yobaz
Sen ATATÜRK'Ü sevmek
Ne demektir bilirmisin
Bir dirhem aklın beynin yoksa
Sen ATATÜRK'Ü görmek
Ne demektir bilirmisin
Olmasaydı yaşarmıydın
Söyle dini ni imanı nı
Kim bilir hangi milletin
Olacaktın şimdi evladı
Dil uzatmaklamı buldun
Söyle ahı isyanı feryadı
Sen ATATÜRK'Ü yaşamak
Ne demektir bilirmisin
***** esir alırlardı
Acımadan bacını teslim
Kalırmıydı senin söyle
Dünyada izin neslin
O zaman bakalım
Çıkarmıydı sesin
Sen ATATÜRK'Ü yüceltmek
Ne demektir bilirmisin
Yılmaz'ım ATATÜRK'E
Bağlı bir BEKTAŞ-İ
O HÜNKÂRDAN aldı
İlmi ilhamı ateşi
Bu uğurda kenetlendi
Herkez oldu vatan kardeşi
Sen ATATÜRK'Ü duymak
Ne demektir bilirmisin

Nafiz YILMAZ

ATATÜRK’LE VARIZ

Kolay kazanılmadı bin bir zorlukla bu ülke
Kanla yoklukla gözyaşları ile kuruldu
Kahramanlar Koçyiğitler pehlivanlar vuruldu
Ceddimizi sayar anarız ATATÜRK’LE varız
XXX
Şehit oldular düştüler korkusuzca toprağın bağrına
Kefensiz duasız yatıyorlar vatanlarının uğruna
Bir ülke bıraktılar bağımsız yaşamak için yarına
Bizler yaşıyoruz beraberlikle ATATÜRK'LE varız
XXX
Şanlı bitmez destanlar ölümsüzce yazıldı
Yedi düvele karşı konuldu kökü bile kazındı
Bütün dünya hayretle baktı bundan ders aldı
Yarınlar için kararlıyız ATATÜRK'LE varız
XXX
Genç nesil bilsin inansın korusun bu değeri
Anlasın geleceğini unutmasın asla geçmişini
Sahipsiz çıksın bırakmasın toprağını milletini
Birleştik can siper hane ATATÜRK'LE varız
XXX
Cumhuriyettir bize bırakılan tek büyük miras
Melunlara kahpelerin sonu bilinsin ki infaz
Ey ulus çiğnetme geleceğini tutma kara yas
Ölüm yazılsa da arlımıza ATATÜRK'LE varız
XXX
Bağlıyız yürekle canla yüce komutanın emrinde
Baş eğmeyiz hiç bir namerde ne de hain devlete
Düşürürlerse bizi acımadan gaflet'e ve de ihanete
Bileği bükülmez halkız ATATÜRK'LE varız
XXX
Yılmayız korkmayız üstümüze çökse de karabasanlar
Unutulur mu Çanakkale de tarihini şerefle yazanlar
Nahoş bir gecenin karanlığında yıldız gibi parlayanlar
İlham saçtılar yüreğimize ATATÜRK’LE varız
XXX
Yılmaz’ım bedenimizde kalmasa da bir damla kan
Ölelim bu uğurda yeter ki dönmeyelim yaşasın vatan
İçerimizden eksilmez görürüz kudretle şahlanan iman
TÜRK MİLLETİYİZ EZİLMEYİZ ATATÜRK’LE VARIZ

Nafiz YILMAZ

Sen’den arta kalan zamanlar tüketiliyor şimdi
Sözler mânâsız, kimlikler kayıp, düşler korkulu…
Şehirlerin hengâmesinden kaçtım.
İçimde büyüyor yangın,
Gözlerim buğulu…


Zihnimde derin sancılarla,
Düşüncelerimdesin.

Takati yok kelimelerin Sen’i tarif etmeye
Aşk, Sen’sin;
Çöllerin sinesinden doğan umman da Sen…
Toprak, şereflenir ne zaman yürüsen.
Ahh… Sen!
Varlığıyla varlığımı bulduğum,
Yokluğunda kaybolduğum Sevgili!
Konuştun,
Sustu bütün heceler.
Ruhum sözlerinin aleviyle yıkandı.
Aşk dilimde kor iken,
Bir avuç küle döndüm.
Fırtına savurmadan,
Dört bir yana dağılmadan gel!

Vahşi’yi affeden yüreğinle sar
Erit damla damla bakışınla Yâr!
Katran gecelerin kâbusundan
Baykuşlar tünemesin gül dallarına.
Yağmursun, çöllere hayat verirsin,
Gelişinle can yürüsün damarlarıma.
Gel de kurtar.

Sen’inle güldü güneşin yüzü;
“Ay doğdu üzerimize Veda Tepelerinden”
Gel, tükensin içimde çoğalan sızı!
Kapısız hücrelerde bîçare bırakma.
Sana mahkûm et, hürriyetim ol, gel!
Ayrılık kelepçesini çıkar bileklerimden.
Gözyaşıyla kavrulan gözlerim vuslata kansın.
Bir kez göreyim çehreni,
Kalbim varlığına boyansın.

Gel!
Bombaların gölgesinde minareler suskun.
Seccadelere kapanmış yığınla ceset.
Gel de değişsin bu çirkin resim!
Zulmün saltanatı yıkılsın.
Cemre düşsün toprağına
Ölümden buz kesilmiş şehirlerin.
Vicdanlar dirilsin, tahta çıksın adalet.
Saniyeler durmadan,
Bebekler yok olmadan gel!

Sine-çâk, avare, sessiz…
Böyle geçti asırlar Sensiz Sevgili!
Parçalandık, kaybettik özümüzü.
Kin büyüttük kalbimizde,
Unuttuk sözümüzü.
Dualar ve secdeler saf kaldı yalnız,
Bekliyoruz, huzuru için insanlığın,
Yer yeniden sarsılmadan,
Bizim için.
Gel!...



''Gönderilmemiş aşk mektupları''

Yine buğulusun gönül çiçeğim, yine damlıyorsun, yine ağlıyorsun.
Gül kokmayan bir yürek gördün mü, salıverirsin damlalarını hemencecik.
Hep ağlıyorsun,
Riyasız, hesapsız, gönülden damlıyorsun.

Güle ait gönül damlalarında riya olmazmış zaten.
Uzaklardaki gülün kokusunu aldın mı buğulanır çiçeklerin.
Gülden haber etmeyiversin bir söz, gülü anımsatmayıversin bir koku hemencecik aşka gelir ıslatıverirsin dikenlerini.
Döküverirsin içinde ne varsa aşka dair.
Kokuverirsin gül yaprağı yaprağı.
Sevdaysa sevda, hasretse hasret, hüzünse hüzün ne varsa buğulu bulutlarında, yağmur eder sunarsın bahara.
Çiçeklerin umut kokar.
Kar yağmış, don vurmuş ne gam.
Sen çiçeklerini açtın ya.
Bembeyaz ışıttın ya gönül baharlarını.
Karakışa meydan okudun ya narin yapraklarınla.
Ondandır ki bahara yeltenir oldu tüm ağaçlar.
Çiçekler umutlanır oldu tomurcuklar içinde.
Karlar altında kalmış olan bahar, meydan okur oldu karakışın dondurucu beyazlığına.
Baharı bile umutlandırdın ya gönül çiçeğim, gam sana yakışmaz gayrı.
Mahzunluk sana yakışmaz, mahcupluk sana yakışmaz.

Gam bizim işimiz, hüzün bizim işimiz gayrı.
Sen beyaz çiçeklerinle açmasaydın, sen beyazlığını damla damla düşmeseydin karakışın hüküm sürdüğü buzdan yüreklere, hangi ağaç meyveyi umut ederek çiçeklerini salardı karakışın bağrına?
Hangi çiçek güneşli güzel günleri umut ederek tomurcuğunu terk ederdi?
Hangi beyaz kelebek, soğuktan kenetlediği titrek kanatlarını semaya açarak kanatlanırdı.
Çiçeklerini açarken, özünden döktüğün damlaların sahte olduğundan dem vuranlar olduysa da, zamansız ve hesapsın buğulandığını düşünenler olduysa da...
Öze hüzün gerek değil.
Sen damlamasaydın karlara, karların eriyişinden kim söz edebilirdi?

Kardelenler nazlı çiçeklerini açar mıydı beyaz karlara inat?
Kim beyazlığın sadece karda değil, çiçeklerde de olabileceğini düşünebilirdi.
İyi ki döktün beyaz yapraklarını.
Sen de açmasaydın gönül çiçeğim, kara bulutların arkasındaki mavi gökyüzüne olan özlemler yeşermezdi dallarda.
Belki hüzün savrulurdu sadece ağaçların kuru dallarında tipiyle karışık.
Belki yağmur nedir bilinmezdi.
Oysa sen hep gülü savurdun gökyüzüne, hep gülü koklattın rüzgarlara.
Kelimelerin özüne hep gülü fısıldadın.
Şimdi karakışın bağrında fırtına, boran da olsa hep senin dallarında açtığın beyazlığı savurur etrafa.
Sen bilirsin ki bir çiçek ölmeden, meyve dirilmez.
Şimdi bildim, sürgünlüklerin, hasretliklerin, hüzünlerin neden senin dostun olduğunu.

Sen gülü damladın karakışın rüzgarlarına.
Gülü saçlarına takıp giden rüzgarlar, gözyaşlarını da taşıdı yedi iklime.
Gül senin damlalarının özüydü çünkü.
Gül sevginin özüydü.
Hasretlikler, hüzünler, ayrılıklar gülün kokusudur çünkü.
Sen gül kokuyorsun çünkü.
Şimdi senin çiçeklerinle sevgiliyle serenat eden, sevdalıların vardır.
Sonra, takıp rüzgarların terkisine beyaz çiçeklerini, savrulan ve hırpalanan ve dondurucu karlar üzerinde düşüp kalan narin ve fedakar çiçeklerin vardır.
Hasretleri, beyaz gözyaşlarında donup kalanların vardır.
Gül diye karları avuçlayanların vardır.
Biz savrulduk rüzgarlarda, biz donduk senin damlalarınla karlarda.
Dedin ya; “Çiçekler ölmezse meyveler olmaz.’’
Tomurcuklar da yok olmazsa güller açılmaz.
Kar taneleri arasından gül fideleri yeşerdi şimdi.

Ölürsem başucuma bir gül dikilsin,
Ölürsem başucuma bir gülle gelinsin,
Gönül çiçeğim,
Bak yine ağlıyorsun!...
Gayrı ağlamak sana haram daha yalnız değilsin.
Biraz daha tut kendini gözlerim az kaldı çok az...



''Gönderilmemiş aşk mektupları''

Sen hiç bitmedin ki
Bitmezsin ki, bitemezsinki sen içimde
Bir tomurcuktun goncası tükenmeyen
Doğurganlığınla çoğalan
Yediveren gülü gibi....
Çoğaldıkça çoğaldın
Hiç bitmedinki sen bende.
Pınar oldun çağladın içimde
Tayfun oldun estirdin yelini
Deniz oldun uzandın ömrüme
Sen bende hiç tükenmedin ki.

Kimi karanlıklarda saklandın
Kimi aydınlıklara çıkardın beni
Kimi sislerin içinde kayboldun
Kimi yıldız olup ışıldadın yüreğime
Sen bende hiç bitmedin ki.

Gözüme nur, gönlüme şefkat oldun
Kinime set, sevgime hep oldun
Doldun doldukça doldun taşmayan bir su gibi
Bir nehir bir ırmak gibi
Aktıkça aktın çağladın içimde
Sen bende hiç bitmedin ki.

Bir volkan misali patladın hasretlere
Bir güneş gibi ısıttın ışıttın gönlümdeki sevgimi
Sen bende hiç sönmedin ki...

Alıntıdır.