Sen gittiğinde öksüz kaldın aslında, gittiğinde perdeleri çekilmemişti daha bu şehrin, seninle gelen bir güneş vardı her sabah, sendin kaldırımları anlamlı kılan...
Suçum uzaklara sürüklemekti seni, suçsuzluğumsa sendin sadece, sevip sevip sevemediklerimdin ya, tütsü kokan ellerin, ya da, ne bileyim, bulamadım işte buraya yazılacak kelimeyi, öyle bir şeydin işte, anlatımsız, yalın, baktığında gören, sırtını çevirdiğinde kaybolan, evet sendin bu, giderken kızıla boyadığın saçlarının yatağımda kalan siyah tellerine yabancılaştığı gibiydin, evet, işte aynen böyle, bak buldum, demek senden de sonrası varmışki yazabiliyorum, kilitli bir sensizlik devraldım, hepsi bu demem mi gerekiyor bilmiyorum, ama yazıyorum sana inat, sus dediğin andan bu yana hep yazıyorum, hatta hastanenin bahçesine bakarken o son gece, ilanımı okuyordun, adımın yazıldığı kitap kapağında kendini arıyordun belki de,bulamadın,
içindeydin çünkü, şifresi çözüldü her şeyin, senin, benim, bizi kulağında küpe yapan kadersizliğin... Soğuktu her yer farkındayım, bu sondu gitmelerinden geri geldiğin, son, zararsız bir imla hatasıydı başta, nasılsa kimse okumayacak demiştin, kimse bana beni geri verdiğini bilmeyecek demiştin, özne olmayacaktı, yırtıp atacaktın sonra, alıntın vurmayacaktı gözüme, rast gelmeyecektim sendeki senlere bir daha, böyle imzası vardı akıttığın aşkın sonunda, böyle yazıyordu gözlerinde tek tek yere düşen gözyaşlarına bakarken.
Alıştım belki de, hiçbir şey umursamıyor beni senden sonra, çiçekler bile su istemiyor artık, öylece solmak niyetindeler ellerinsiz, umrumdaydı sanki diyesim var da, ne suçu var menekşenin.
Bazen rüzgarla haber yolluyorum göğüne, çığlık çığlığa ağlamaklı düşüyor ellerime yağmur gibi, ihanet ediyor sanki İstanbul, şiraz düğümler bağlamış dilimden düşmeyen maviliğin ağırca karaya çalıyor... görmüyorsun, değil mi?
sana bakmak, ne tuhaf şeydi, bunu da bilmiyorsun, değil mi?
sana bakmak, ne ince bir şeydi, bunu da hissetmedin hiç, değil mi?
sana bakmak diyorum hala, anla, anlamsız kalma...
Harfler eksik kalıyor işte, ki ne yana dönsem gittiğin yer, ne yöne ölsem nefesin, sağ çıkıyorum karartımdan, çöplerde başka bir koku var artık, sigaramın dumanı bile göğüne yükselmiyor... bilmiyorsun, değil mi?
Dik değil artık hiçbir kalem izim, başı önde harflerin, seyreden dilim rahlede yapışıp kaldı, sürtünüyor pas tutan damağımda, perdelerinde güneş yok artık gündüzlerin, ne yaparsan yap göç etmeyeceksin kıvamında gece... görmüyorsun, değil mi?
Sana iliştirilmiş bir ek yok artık karartılarımda, gittiğinde öksüz kalmıştın oysa, gittiğinde gittiliğinin anlamı olmuştu son kez,
ve ilk kez...
Bir yudum aşktı sadece dudaklarıma giderken bıraktığın...