Kaç ömür var ki devrik cümlelerle yazılmış ya da kaç cümle var ki devrik bir ömrü anlatmış? Sızlayan yaralara tuz basarcasına seçilen yalnızlıklar, tüm acısına rağmen en çok karalanan şık olmuş hayat sınavında...
Yenmeler yenilgiler masaya yatırılmaktan çoktan vazgeçilmiş, fersah fersah bir başınalıklarda. Oysa en yalnızlar hep en kalabalıklara sahip olanlarmış. Büyüttükleri yetim sevgileri; el emeği, göz nuru çeyizler gibi cevizden sandıklarla gömülmüş, damarlarının en kuytularına...
Gayret kuşakları, giyilmemiş beyaz düşleriyle kaldırılmış zindan düşler mezarlığına. İzbe, soğuk, karanlık, sessiz sığınaklar kurulmuş, mayınlar döşenmiş el uzatmaya kalkanlara... Düş tacirlerine yenilmemiş kadın olamayan kadınlar. Sevmişler hem de çok sevmişler, sevda yolunda vurulmak kurşun yarasından betermiş aldırmamışlar. Dokunmalara aç kalmışlar ama yürekleriyle sarıp sarmalamışlar. Gözleriyle, sözleriyle sevişmişler. Dillerinden dökülen her bir harfi dua kutsallığın da besmeleyle yar'e göndermişler...
Ben de seni, kutsallığına inandığım aşk kitabın da en mahrem yere koyup, soluma düşen adının her bir harfinde hatmediyorum. Varsın değmesin ellerin yüzüme, gözyaşlarım ıslatmasın güneşten sıcak tenini. Üşümeyesin ve solmayasın... Uzaktan gözlerimi kamaştıran ve içimi ısıtan olarak kalasın. Senin yörüngende sapmadan döneceğime, ışığında aydınlanıp sıcağında eriyeceğime söz veriyorum. Ben imkansızı seçiyorum! İster baş belası, ister ömür yarısı, ister aşk tanrısı de... Sen bana varamasan da ben sende kalıyorum. Emanetim değildir asla yürek sana teslim.
Bedenim diz çökerken toprak zemine, ruhumu şad eden nefesin çoktan aldı aklımı, dualarım hayatlandı. Senin cümlelerinle kefeni yırtan duygularım yolunu tuttu sana kanatlandı. Kader sevine dursun bizi geç karşılaştırdığına lakin sen içimde biriktirdiğim ve bekareti bozulmamış aşk inancımın duvağını kaldırıp alnından buselendirensin. Unutma unutama diye, en soğuk kışlar da bile Temmuz sıcağında kalasın diye yüreğinden öpüyorum seni. Dudağımın değil yangınımın izi kalsın, varsın tadın damağımda kokun üzerimde miras kalsın... Sen AŞKSIN, AŞKIMIN CAN BULDUÄžU ADAMSIN...
Yenmeler yenilgiler masaya yatırılmaktan çoktan vazgeçilmiş, fersah fersah bir başınalıklarda. Oysa en yalnızlar hep en kalabalıklara sahip olanlarmış. Büyüttükleri yetim sevgileri; el emeği, göz nuru çeyizler gibi cevizden sandıklarla gömülmüş, damarlarının en kuytularına...
Gayret kuşakları, giyilmemiş beyaz düşleriyle kaldırılmış zindan düşler mezarlığına. İzbe, soğuk, karanlık, sessiz sığınaklar kurulmuş, mayınlar döşenmiş el uzatmaya kalkanlara... Düş tacirlerine yenilmemiş kadın olamayan kadınlar. Sevmişler hem de çok sevmişler, sevda yolunda vurulmak kurşun yarasından betermiş aldırmamışlar. Dokunmalara aç kalmışlar ama yürekleriyle sarıp sarmalamışlar. Gözleriyle, sözleriyle sevişmişler. Dillerinden dökülen her bir harfi dua kutsallığın da besmeleyle yar'e göndermişler...
Ben de seni, kutsallığına inandığım aşk kitabın da en mahrem yere koyup, soluma düşen adının her bir harfinde hatmediyorum. Varsın değmesin ellerin yüzüme, gözyaşlarım ıslatmasın güneşten sıcak tenini. Üşümeyesin ve solmayasın... Uzaktan gözlerimi kamaştıran ve içimi ısıtan olarak kalasın. Senin yörüngende sapmadan döneceğime, ışığında aydınlanıp sıcağında eriyeceğime söz veriyorum. Ben imkansızı seçiyorum! İster baş belası, ister ömür yarısı, ister aşk tanrısı de... Sen bana varamasan da ben sende kalıyorum. Emanetim değildir asla yürek sana teslim.
Bedenim diz çökerken toprak zemine, ruhumu şad eden nefesin çoktan aldı aklımı, dualarım hayatlandı. Senin cümlelerinle kefeni yırtan duygularım yolunu tuttu sana kanatlandı. Kader sevine dursun bizi geç karşılaştırdığına lakin sen içimde biriktirdiğim ve bekareti bozulmamış aşk inancımın duvağını kaldırıp alnından buselendirensin. Unutma unutama diye, en soğuk kışlar da bile Temmuz sıcağında kalasın diye yüreğinden öpüyorum seni. Dudağımın değil yangınımın izi kalsın, varsın tadın damağımda kokun üzerimde miras kalsın... Sen AŞKSIN, AŞKIMIN CAN BULDUÄžU ADAMSIN...