Denize doğru bakışını sevdim. Senin olan ama değil sahiplenmeye dokunmaya dahi kıyamadığın bir çiçeğe doğru tedirgin uzanışını elinin ve geri çekişini…
.-~-.SEVDİM-> Belki De Yalnızca İçimdeki Seni
Yemek yemeyi sevdim seninle
tabakta ne olursa olsun yanyana oturup en büyük lokmayı sana vermeyi…
Keşfetmeyi sevdim önce sesindeki heyecanı sonra gerçek dünyanın sokaklarını…Gezmeyi görmeyi sevdim daha önce kimseler gitmemiş gibi dolaştığımız mekanları…
Çabalamayı sevdim yılmadan bir çift tatlı söz uğruna…
Seninle kâh konuştuk kâh elele koştuk; sen görmesen de hiç birini hiç kimse de seni. Sensizken de seninle olabilmeyi sevdim…
Hava yağmurluydu. Isınmak için caféye girdim. Kahvemi yudumladım yağmurun dar sokaktaki çamuru temizlemesini seyrederken. Sana nasıl da hazırlıksız yakalanıp ıslandığımı anlatmayı sevdim hararetli
nefes almak için bile durmadan tıpkı yağmur gibi. O zaman da yoktun sen ve şemsiyen…
Seninle dondurucu sokaklarda coffee shop aramayı sevdim nasıl bir şeye benzediğini bilmediğimiz yeri insanlara soruğumuzda onların bizden kurtulmak istercesine bakışlarına seninle tanık olmayı…
Seninle gururlanmayı sevdim atın üstünde engelleri aştığında ya da hocan sana her “Aferin!” dediğinde sanki bana demiş gibi…
Ata şeker verirken önce korkup sonra da senin elini tutmayı sevdim. Senin yanında olduğunu bilerek korkmamayı sevdim. sana güvenmeyi korku filminde yüzümü omzuna saklayıp kaçabilmeyi…
Boğazdaki balıkları seyrettiğimiz sabah bizi ısıtan güneşi seninle sevdim ona bakıp “Demek sen de bizden haberdarsın” diyebilmeyi…
Beraber uçağa binişimizi sevdim bulutları delerek ilerlemeyi…
Sabah uyandığımda ilk seni görüp sana günaydın demeyi gözlerimle sana sarılmayı…
Hem senle hem sensiz seninle olabilmeyi sevdim. Seyahetteyken gelişini beklemeyi yanımdayken seni kaybetmekten korkmayı sevdim…
Sense uzakta olmayı sevdin ben Yeşilköy sahilinde kollarıı açıp beklerken arkanı dönmeyi sevdin…
Seni kaybetmememe yol açacakmış gibi daha sıkı sarılırken bedenine ürküp kenara çekilmeyi sevdin… Ben sinemayı sensiz düşünemezken sen istediğin filme yalnız gitmeyi sevdin…
Kendi dünyandan beni seyretmeyi sevdin ben ismini haykırırken karanlıkta…
Ben seninle yüzmenin mutluluğuyla daha parlak görürken havuzdaki ışıkları sen seni engellediğimi düşünmeyi sevdin…
Coşkuyla merhaba demeye hazırlanmışken dünyaya ileride olaşabilecek bıkkınlık olasılığıyla bugünü yakmayı sevdin; bugünü ve kalbimi…
Beni terkedilmiş bir arı kovanı gibi bırakmayı sevdin ağlamaktan usanmış öksüz bir çocuk gibi…
Sen içinde benimle dışında bensiz olmayı sevdin…
Beni sert tepkilerinle kırsan dahi seni sevmemi sevdin kendi sevgini en değerli hazinen olarak erişilmeyecek köşelerde gizlerken…
Sana seni seviyorum dediğimde “geç bunu” diyecek kadar umursamaz olmayı sevdin… İnsanlara karşı gereğinden çok duyarlı olduğumu tekrarlarken yüreğimin seninle atan kısmını öldürmeyi sevdin… Yine de seni sevdim.
Belki de yalnızca içimdeki seni....
.-~-.SEVDİM-> Belki De Yalnızca İçimdeki Seni
Yemek yemeyi sevdim seninle
tabakta ne olursa olsun yanyana oturup en büyük lokmayı sana vermeyi… Keşfetmeyi sevdim önce sesindeki heyecanı sonra gerçek dünyanın sokaklarını…Gezmeyi
görmeyi sevdim daha önce kimseler gitmemiş gibi dolaştığımız mekanları… Çabalamayı sevdim
yılmadan bir çift tatlı söz uğruna… Seninle kâh konuştuk kâh elele koştuk; sen görmesen de hiç birini
hiç kimse de seni. Sensizken de seninle olabilmeyi sevdim… Hava yağmurluydu. Isınmak için caféye girdim. Kahvemi yudumladım
yağmurun dar sokaktaki çamuru temizlemesini seyrederken. Sana nasıl da hazırlıksız yakalanıp ıslandığımı anlatmayı sevdim hararetli nefes almak için bile durmadan
tıpkı yağmur gibi. O zaman da yoktun sen ve şemsiyen… Seninle dondurucu sokaklarda coffee shop aramayı sevdim
nasıl bir şeye benzediğini bilmediğimiz yeri insanlara soruğumuzda onların bizden kurtulmak istercesine bakışlarına seninle tanık olmayı… Seninle gururlanmayı sevdim
atın üstünde engelleri aştığında ya da hocan sana her “Aferin!” dediğinde sanki bana demiş gibi… Ata şeker verirken önce korkup sonra da senin elini tutmayı sevdim. Senin yanında olduğunu bilerek korkmamayı sevdim.
sana güvenmeyi korku filminde yüzümü omzuna saklayıp kaçabilmeyi… Boğazdaki balıkları seyrettiğimiz sabah bizi ısıtan güneşi seninle sevdim
ona bakıp “Demek sen de bizden haberdarsın” diyebilmeyi… Beraber uçağa binişimizi sevdim
bulutları delerek ilerlemeyi… Sabah uyandığımda ilk seni görüp sana günaydın demeyi
gözlerimle sana sarılmayı… Hem senle hem sensiz seninle olabilmeyi sevdim. Seyahetteyken gelişini beklemeyi
yanımdayken seni kaybetmekten korkmayı sevdim… Sense uzakta olmayı sevdin
ben Yeşilköy sahilinde kollarıı açıp beklerken arkanı dönmeyi sevdin… Seni kaybetmememe yol açacakmış gibi daha sıkı sarılırken bedenine
ürküp kenara çekilmeyi sevdin… Ben sinemayı sensiz düşünemezken sen istediğin filme yalnız gitmeyi sevdin… Kendi dünyandan beni seyretmeyi sevdin
ben ismini haykırırken karanlıkta… Ben
seninle yüzmenin mutluluğuyla daha parlak görürken havuzdaki ışıkları sen seni engellediğimi düşünmeyi sevdin… Coşkuyla merhaba demeye hazırlanmışken dünyaya
ileride olaşabilecek bıkkınlık olasılığıyla bugünü yakmayı sevdin; bugünü ve kalbimi… Beni terkedilmiş bir arı kovanı gibi bırakmayı sevdin
ağlamaktan usanmış öksüz bir çocuk gibi… Sen içinde benimle dışında bensiz olmayı sevdin…
Beni sert tepkilerinle kırsan dahi seni sevmemi sevdin
kendi sevgini en değerli hazinen olarak erişilmeyecek köşelerde gizlerken… Sana
seni seviyorum dediğimde “geç bunu” diyecek kadar umursamaz olmayı sevdin… İnsanlara karşı gereğinden çok duyarlı olduğumu tekrarlarken yüreğimin seninle atan kısmını öldürmeyi sevdin… Yine de seni sevdim. Belki de yalnızca içimdeki seni....