çağlar öncesinden kalan lahitsin
içimde öldüğün gün can buldu berduş yanım



dibine vurduğum şişelerden boşalan esrik mısralarla

belaya ve acıya secde eden şeytana
keskin bir soğuklukta muştulandı ayrılık



ki ben ayrılıkta bile sensizlikten utanmaya ant içtim

ar geliyor yokluğundan düşen sesler



oysa buzullarını erittiğin usulsüz bir sevişmenin

doruğundan düşüyorum dudaklarına



senin adın bal kaymak

ben sahipsiz bir sokak çocuğu
aşk kınalanmış bir koyun
kime kurban kime sefil
ve boğazında iki düğüm
sonu gelmeyen kir dolu oyun
can çıkmadan önce



kendimi imzalıyorum sana

mührünü bas üzerime düşünmeden



çünkü düşüncenin öldüğü mekândır aşk

ıssız bir anafora bulanır mantık dediğin
gelgitler arasında is dolu türküler söyleriz de
gece bile işitmez bizi



ah o mantık dediğin geçersiz senet

aşk tüccarı kalbimde makbulüm müdür?



sen eskimiş bir fotoğrafsın avuçlarımda

ben nice senler biriktiren kalın bir albüm



ama sende duraksadım gece şahit

hangi gece diye sorma bilemem
belki kimsesizlerin o lanet gecesi
belki hazan akşamlarının artığı o garip saatlerdir
beni sana zıpkınlayan



dedim ki

eskimiş bir fotoğrafsın gözkapaklarımda
yalankere yalan söyledim mecburen
şiirlerim ruhumun vicdânıdır bilirsin
ne gurur dinler ne de acemi bir riya



her yerim

her şeyim
tepeden tırnağa
daima
sen mühürlü



kendimi imzalıyorum sana

şiirlerim kefilimdir…