Sevmek yada sevmemek gibi bir şey.. Özlemek yada özlememek. Hiçbir şeye karar verememek. Ne onsuz kalacağına inanmak, nede onunla olabileceğine… Ne ellerini tutmak sıkıca, nede el sallamak ardından.. Gitmekle kalmak arası bir şey…
Düşünüyorum da bazen çok dolu yaşamışım hayatı. Kafama estiği gibi davranmış, esip gürlemiş, yeri gelmiş kavga etmiş, yeri gelmiş özür dilemeyi bilmiş.. Ama hep başına buyruk..Hep bi asilik almış başını gitmiş. Sonradan durulmuşum baya. Artık eskiden çok kızdığım şeylere kızmaz olmuşum. Kavga etmem gereken yerde gülüp geçmişim. Aldırmamaya başlamışım artık..Daha sakinleşmişim .
Sanırım büyümüşüm..
Büyüdükçe dertlerim artmış, artık onlar dışında hiçbir şeye aldırmaz olmuşum.
Evet tam da böyle…
Eski asiliğimin yerini tebessümler almış. Ağlamam gereken yerlerde gülmeyi, gülmem gereken yerlerde ağlamayı öğrenmişim. Değişmişim adeta..Bu değişiklik yaramış da aslında..
Sonsuz bir sevgi sarmaya başlamış bedenimi.. Nedenini bilmeden içimde kıpırtılar..Sonrasında hüzün almış yerini . Sevmekle sevmemek arasında o kadar gidip gelmişim ki..Aslında bir o kadar da istemişim sevmeyi..
Bir gün..
Hep -bir gün- umuduyla atılmışım hayata .
Belki demişim..
Sonra gitmeleri uygun görmüşüm. Küçücük bedenime ayrılıkları sığdırmışım. Oysa o daha adını bilmediğim şeylerde bulmuşum kendimi.
Sanırım..büyüdüm sanmışım .
Oysa ben daha bebek..Belki çocuk..Kimine göre koca kız..Kimi anlamaz der büyüdün, oldun genç kız..
Oysa ben…
..
Zamansız düştüm! Çürüttüm..Kurudu ömrüm .
Bian düşündüm, acaba müptela mı olmuştum aşkına? Onsuz olabilir miydim? Yoksa herşey ‘o’ mu demekti ?
Sonra cevap verdim hepsine..Cevapsız kalmadı suallerim.
Hepsi geçiciydi . Ne onunla olabiliyordu , ne onsuz..Ne ´git´ diyebiliyordum ne ´kaL´ . Gitmekle kalmak arası bir şeydi işte…
Hayatım hep böyleydi..
Ne sevebildim ne de……
Düşünüyorum da bazen çok dolu yaşamışım hayatı. Kafama estiği gibi davranmış, esip gürlemiş, yeri gelmiş kavga etmiş, yeri gelmiş özür dilemeyi bilmiş.. Ama hep başına buyruk..Hep bi asilik almış başını gitmiş. Sonradan durulmuşum baya. Artık eskiden çok kızdığım şeylere kızmaz olmuşum. Kavga etmem gereken yerde gülüp geçmişim. Aldırmamaya başlamışım artık..Daha sakinleşmişim .
Sanırım büyümüşüm..
Büyüdükçe dertlerim artmış, artık onlar dışında hiçbir şeye aldırmaz olmuşum.
Evet tam da böyle…
Eski asiliğimin yerini tebessümler almış. Ağlamam gereken yerlerde gülmeyi, gülmem gereken yerlerde ağlamayı öğrenmişim. Değişmişim adeta..Bu değişiklik yaramış da aslında..
Sonsuz bir sevgi sarmaya başlamış bedenimi.. Nedenini bilmeden içimde kıpırtılar..Sonrasında hüzün almış yerini . Sevmekle sevmemek arasında o kadar gidip gelmişim ki..Aslında bir o kadar da istemişim sevmeyi..
Bir gün..
Hep -bir gün- umuduyla atılmışım hayata .
Belki demişim..
Sonra gitmeleri uygun görmüşüm. Küçücük bedenime ayrılıkları sığdırmışım. Oysa o daha adını bilmediğim şeylerde bulmuşum kendimi.
Sanırım..büyüdüm sanmışım .
Oysa ben daha bebek..Belki çocuk..Kimine göre koca kız..Kimi anlamaz der büyüdün, oldun genç kız..
Oysa ben…
..
Zamansız düştüm! Çürüttüm..Kurudu ömrüm .
Bian düşündüm, acaba müptela mı olmuştum aşkına? Onsuz olabilir miydim? Yoksa herşey ‘o’ mu demekti ?
Sonra cevap verdim hepsine..Cevapsız kalmadı suallerim.
Hepsi geçiciydi . Ne onunla olabiliyordu , ne onsuz..Ne ´git´ diyebiliyordum ne ´kaL´ . Gitmekle kalmak arası bir şeydi işte…
Hayatım hep böyleydi..
Ne sevebildim ne de……