Eğer kader bizi kavuştursaydı, ölene kadar mutlu mesut yaşardık. Gel gör ki; bitmiyor çilesi ne gündüzün, ne gecenin, bizi yan yana koymazlar ve sevdiceğim…

Nice zaman sonra aklıma geldi yine beni kollarına nasıl sarıp sevdiğin, çok özlemişim, herkes sıcacık yorganının altında uyurken, ben bir cam kenarında seni düşünmekteydim, sadece bil istedim.

Hiç bitmedi aslında sana hasretim ama kime söyleseydim? Dün gece gözlerine baktım ya o anda içim titredi, seni doyasıya öpmek istedim.

Nasıl hasret kalmışım sana, suya hasret dudaklar gibi… Elimi uzattım ya, çekip alsaydın keşke kollarına, yemin ederim o an ölebilirdim.

Şimdi yine aklımda gözlerin, sözlerin, kolların, kokun, ellerin… Sana ait her şeyi kaldırıp ortadan içime saklayasım var ama neyleyim ki çaresizim…

Şimdi tutsan elimden, “yürü gidiyoruz” desen, hiç sormam sana nereye diye, ömrümü koyarım ortaya düşerim peşine. Bırakırım ne varsa geride, umurumda olmaz dağ başında yaşamak veya kimsenin bilmediği bir yerde….

Sen sadece tut elimden, götür beni bir geceye, içinde beni seven kalbin olsun, bir de kulağıma fısıldayacağın iki kelime…

Sadece sessizce "seviyorum" de… Ölüm de vız gelir, sen beni sevdiğinde…

Candan Ünal

Aşkların acı çekmek için başlamadığını öğrenemedik hiçbir zaman sanırım bu gidişle öğrenemeyeceğiz. Neden diye kendime sorduğumda toplumda çok sevilen hikayeler geliyor aklıma. Ferhat ile Şirin, Kerem ile Aslı, Arzu ile Kamber vs… Hepsinde acı hepsinde ıstırap hepsinde keder. Ne kadar garip bize öğretilen aşk ; aşk acı çekmektir. Oysa aşk çok farklı duygulara gebe tabi anlamasını bilene. Sabah tatlı bir tebessümle uyanmaktır aşk hayata daha pozitif bakabilmektir aşk kendin olabilmektir herşeyden öte. Sadece onun yanında egolarından kurtulup kendini huzura bırakabilmektir. Aşkı acı çekmek için kullanan sadistleriz diye düşünmeden edemiyorum. Nedir bu kendine ıstırap çektirme hevesi buna da bir anlam verebilmiş değilim.
Bu hayatı kendimiz için zorlaştırmak biz insanların çok sevdiği bir duygudur. Oysa yaşamak basittir zor olan basit yaşamayı bilmektir. Kendimiz olabilmek yeterlidir ,başkalarını mutlu etmek için çabalamak yerine kendimizi mutlu ederek yaşamak tek yapmamız gereken şeydir. Çünkü zor olan şey herkesi mutlu etme çabasıdır zira bu çabanın ne kadar boş olduğu hepimiz tarafından bilinmekte ama ne hikmetse uygulamaya gelince sıfırın altında sürünmekteyiz.
Mutlu olmak sabah uyandığında buz gibi soğuk havayı ciğerlerine çekebilmektir. Nefes alıyorsan eğer bu hayat gerçekten yaşamaya değer.

Bizler dinimizi öğrenmek ve onun öğretisinde yaşamak için, bizzat elde Kur’an çaba harcıyor muyuz? Eğer hiçbir çaba harcamıyor da, birilerinin sözleriyle yaşıyorsak imanımızı, doğru bir yol üzerinde olduğumuza, asla emin olamamayız. Bu çok büyük bir risk, değil mi sizce?


Allah sizleri doğru yola ulaştıracak, FURKAN ı gönderdim diyorsa, onu anlayarak ve düşünerek mutlaka okumalı ve yalnız Kur’an ın hükümleri doğrultusunda mutlaka yaşamalıyız. Çünkü peygamberimiz ümmetine, yalnız Kur’an ile hükmetmiştir.


Nur 54: “Allah’a itaat edin, peygambere itaat edin” de. Eğer yüz çevirirseniz bilin ki ona yüklenen sorumluluğu ancak ona ait; size yüklenen görevin sorumluluğu da yalnızca size aittir. Eğer ona itaat ederseniz doğru yola erersiniz. PEYGAMBERE DÜŞEN ANCAK APAÇIK BİR TEBLİÄžDİR.


Bizler bu konuda büyük yanlışlar yapıyoruz. Her yazımda bu konuya dikkat çekmeye çalışıyorum. Bu yazımda fazla yorum yapmadan, yazarımız, şairimiz merhum Mehmet Akif in bir şiiriyle sizleri baş başa bırakıp düşünmeye davet etmek istiyorum. Anlayana sivrisinek saz, anlamayana ne söylesem az.


—Çünkü biz bilmiyoruz dini. Evet, bilseydik,

—Çare yok, gösteremezdik bu kadar sersemlik.

—Böyle gördük dedemizden!” diye izmihlali

—Boylayan bir sürü milletlerin olsun hali,

—İbret olmaz bize, her gün okuruz ezber de!

—Yoksa bir maksat aranmaz mı bu ayetlerde?

—Lafzı muhkem yalnız, anlaşılan, Kuran’ın:

—Çünkü kaydında değil hiçbirimiz mananın

—Ya açar Nazm-ı Celil’in, bakarız yaprağına;

—Yahut üfler geçeriz bir ölünün toprağına.

—İnmemiştir hele Kur’an, bunu hakkıyla bilin,

—Ne mezarlıkta okunmak, ne de fal bakmak için.

Mehmet Akif (Safahat, s. 153 )


Ne dersiniz, Mehmet Akif ne güzel anlatmış değil mi, içinde yaşadığımız acıklı halimizi. Allah ın bizlere rehber olsun diye indirdiği kitabı, bizler eğer anlamadan okumaya devam ederde aklı, düşünmeyi devre dışı bırakırsak, mutlaka birileri bizleri Allah ile aldatacak ve kendi şahsi emellerine alet edecektir. Bu kaçınılmaz bir sondur.


Onun içindir ki Rabbimiz, bizlerin Kur’an ın ipine sarılarak, ayetler üzerinde düşünmemizi ve Kur’an ın sınırlarını asla aşmadan inancımızı yaşamamızı emreder. Çünkü Allah çok açık bir hüküm vermiş ve sizleri yalnız Kur’an dan hesaba çekeceğim diye bizlere bildirmiştir.


Mehmet Akif in söylediği gibi, ne yazık ki bizler dinimizi bilmiyoruz. Eğer bilmiş olsaydık, bu kadar sersemlik yapmazdık diyor. Atalarımızdan intikal eden inançları hiç sorgulamadık, Kur’an a danışmadık, onun içindir ki bugün bu haldeyiz.


Her gün Kur’an ı okuyoruz ama ibret alamıyoruz, çünkü anlamadan okumanın faydasını göremiyoruz diyerek, bu konuya dikkat çekiyor. Çünkü okuduklarımızı anlamadığımız için, ayetlerin hikmetini de, maksadını da düşünemiyoruz.


Yaptığımız en büyük yanlışta, hayatımıza yön vermek için kendimize okumamız gereken Kur’an ı, bizler ölülerimize okuyoruz. Hâlbuki Allah elçisine, sen Kur’an ı ölmüşlere duyuramazsın, dediği ayetleri gören ve duyan mı var.


Kur’an ın iniş amacı, ölülerin ardından okumak için değil, dirilere doğru yolu göstermek için indirilmiştir diyerek, yapılan yanlışlarımızı çok güzel şiirinde dile getirmiştir Mehmet Akif. Mekânı cennet olsun inşallah.


İbret alıp, kısadan hisse çıkartana ne mutlu.


Saygılarımla Haluk GÜMÜŞTABAK

Bu sabah kitabın ortasından konuşayım dedim kalktım baktım kitabın ortasını da çalmışlar.

Kendi babasini bile doktora götürmekten aciz olan insana uyuz oluyorum
Nefret ediyorum.
İnşallah kendisi de ayni duruma duser diyorum.
Sabah sabah basim agridi ya vicdansiz insanlar !!!!

Cüneyt Arkının filmlerinde bir surdan diğerine atlamasına oha lan çok banal deyip Süpermen tişörtleriyle yolda hava basarak yürüyen sığırlar var güzel ülkemde.

Gelmişine geçmişine diye başlayıp devam ederken geçmişine sövdüğüm insanların geçmişinde olmak çok acı .

Kendisine ilanı aşk edildiğinde neden ben deyip kendi egosunu şişirmek için çabalayan zeka yoksununa senden daha salağını bulamadım deyip sessizce uzaklaşmak gerek

Sen, içinde hiç bina olmayan bir şehir gibisin. Sesler, yüzler, sözler dolusun, insan yüzleriyle kaplanmışsın ama yaşamıyorsun. Sıcaklığını, özgünlüğünü kaybetmişsin…

Ben seni bir bahar akşamında, her şeyin kendine döndüğü zamanda sevdim. O zamanlar herkes yaşadıklarıyla anılırdı, başka türlü sevilirdi ve ben o zamanlar çok temizdim.

Sen bir başka düşte sevdim ben, bir başka türlü, bir başka kalple… O zaman öyle kalpler de bulunuyordu.

Ben seni kanımdaki son damlayla sevdiğimde, senin kalbin hiç gece görmemişti. Sonradan sende karaya çaldın. Sen de biraz beyaz giyerdin, sonradan siyaha özendin.

Şimdi her barıştığımızda duymak istediklerini yeniden ve ısrarla söylüyorum. Ben seni yine seviyorum ama artık gücüm yok anlasana.

Barışmış sayma sen bizi, yine ayrı duralım aklında. Ne senin başka bir ihanetine dayanacak gücüm var, ne aklım kalabiliyor kuytuda.

Sen şimdi içeride mutlu, huzurlu uyuyorsun. Özlemişsindir elbette, söylediklerin doğrudur ama uzun sürmez sende hiçbir duygunun ömrü, o yüzden bırak dağınık kalsın yatak, kalplerimiz gibi.

Sen yine bulacağın bir heyecana gittiğinde, ben arkandan ağlamayacağım. O yüzden şimdi gözlerine uzun uzun bakıp, sana “sevdiğim” diye sarılmayacağım.

Bırak dağınık kalsın aşkımız, ne sen bir daha yorul beni inandırmaya ve bu kalp bir daha kanasın ahmakça ardında. Bırak dağınık kalalım, nasılsa öyle de ben sana aşığım…

Candan Ünal

Bu gece de yalnız uyuyacağım. Başka düşlerde, başka kollarda, bir yerlerde benim kokumu hayal edenler varken, ben yine eski bir kuşun kanadına takılıp, eski aşkların anılarında huzursuzlukla boğulacağım.

Ne yapsam geçmek bilmeyen kalp sancısına, yeni yaşanmışlıklar eklemeyeceğim. Kimse bilmeyecek mesela neden ağladığımı, belki bir can dostla edilecek iki muhabbet kalacak, o da satır arası…

Yalnız uyuyacağım yine, yastığımı kollarıma sarıp uyku sırasında, hiç farkında olmadan özgürlüğümü koca yapıp kendime, yine kendime kalacağım.

Bir yanım düşler ülkesi gibi renkli, cıvıltılı ve şenlikle; diğer yanımda bir karanlık ürperti olacak, hani biraz gören gözle baksan, lunaparktaki korku tüneli gibi kalbimim içi de…

Bu gece de sessizlikle uyuyacağım, kendi sesime bile hasret kalıp çok uzun saatlerde, bir kitabın satırları arasında hasretime yanacağım.

O adamı bulamadım diye vazgeçmedim sevmekten ama seçimlerimde yanılmak sıkıntısı bastı diye gönlümü, bir süre her şeye uzaktan bakacağım.

Ne sevişmek gelecek aklıma çığlık çığlığa, ne iki satır sohbet etmek sevgiliyle Pazar sabahlarında. Daha büyük hayallerin gölgesinde kanıp kendime, bu gece de yalnız uyuyacağım.

Bir sıcak sarılmaya hasret kalacak belki bedenim ve yalnızlık bir yılan gibi koynuma sokulacak yine. Ne zaman düşünsem bu sessizliği gözyaşlarım yastığa akacak belki. Ama hiçbiri onursuz bir sevdanın, yalancı gülüşüne kanmak kadar ağır olmayacak.

Bir daha hiç kimse sırtımdan vurmasın diye tebessümlerimi, ben yine bu gece yalnız uyuyacağım. Bir gün kendime benzer bir çift göze rastlayana kadar, bir daha hiç konuşmayacağım….

Candan Ünal