"?nsanlar?n birbirini tan?mas? i?in en iyi zaman, ayr?lmalar?na en yak?n zamand?r", der Dostoyevski...
Veda ac?s?, kabu?unu soyar insan?n; y?ld?z?n? kaz?y?p ??r?l??plak ortaya serer.
Birlikteli?in ?rtt??? t?m kusurlar? ayr?l?k sergiler.
Bir ayr?l?k arifesinde helalle?ilir ve o an hakiki tabiatlar?yla y?zle?ilir.
"?lene kadar" diye s?z verilmi?tir, ama "?l?m yolunda" ba?ka tercihler belirmi?tir.
Karars?z prensesin vicdan? azap ?ekerken 7 c?celerin somurtkan? "akl?n? ba??na al" diye f?s?ldar kula??na; haytas? ise "kalbinin sesini dinle" diye ceki?tirir ete?inden.
Hep hayran bakan g?zlere, hatalar tak?lmaya ba?lar.
"Ama"yla biter alelade iltifat c?mleleri: "Sen iyi bir insans?n, ama arkada?larin k?t?", "Seni seviyorum, ama bu ili?kide mutlu de?ilim", "Ben ba?ka t?rl? bir beraberlik d??lemi?tim" vs..vs..
Sonra gelsin uykusuz geceler... bir t?rl? karar verememeler... Ruhen gidip gelmeler... "Hele biraz daha zaman ge?sin" diye nikah ertelemeler...
Birlikteymi? gibi yaparken, sevecek ba?ka y?zler, y?zecek ba?ka denizler kollamalar..
"Asl?nda b?t?n bunlar bizim iyili?imiz i?in"e kendini kand?rmalar.
Sonras? hep ayn?:
Bekleyenin "Hani sonbaharda bulu?acakt?k. Hazan geldi ge?ti, sen gelmez oldun" s?zlanmalar?...
Bekleyenin "Geliyorum az kald?" oyalamalar?...
Bitti?ini bile bile i?i uzatmalar; s?yleyemedik?e hepten bata?a saplanmalar... Terke makul bir gerek?e ararken hepten ?ar?afa dolanmalar... Veda konu?mas?nda s?sl? iltifat c?mlelerinin aras?na, o c?mleleri
hi?le?tiren may?nlar serpi?tirmeler...
?zg?n g?r?nmeler... ba??? dilenmeler... "...ama ka??n?lmazd?" demeler...
"S?z?nden cayd?n" yak?nmalar?n? "Sen de eski sen de?ilsin. Degi?mi?sin" diye g???slemeler...
...as?l kendinin de?i?ti?ini bilmezden gelmeler...
Ve son sahne:
Terk edenin o mah?up "G?nl?m ba?kas?nda" itiraf?na kar??l?k terk edilenin k?r?k ?al?m?:
"u?urlar olsun! Ben yoluma devam ediyorum".
?hanetler hep b?yledir: ?lki, bir yenisine gebedir; ikincisi daha az ac? verir.
Ondan sonra dur durak yoktur: G?venilmez a??k, sevdik?e k?ran, gezdik?e ard?nda bir k?r?k kalpler mezarl??? b?rakan bir dervi?e d?ner.
Art?k ac?lara hapsolmu?tur: Bulu?mak istedik?e ayr?lacak, birle?meye ?al??t?k?a par?alanacak, sonunda terk ettiklerinin "ah"? tutup terk edildi?inde mukadder yaln?zl???na kapanacakt?r.
Veda ac?s?, kabu?unu soyar insan?n; y?ld?z?n? kaz?y?p ??r?l??plak ortaya serer.
Birlikteli?in ?rtt??? t?m kusurlar? ayr?l?k sergiler.
Bir ayr?l?k arifesinde helalle?ilir ve o an hakiki tabiatlar?yla y?zle?ilir.
"?lene kadar" diye s?z verilmi?tir, ama "?l?m yolunda" ba?ka tercihler belirmi?tir.
Karars?z prensesin vicdan? azap ?ekerken 7 c?celerin somurtkan? "akl?n? ba??na al" diye f?s?ldar kula??na; haytas? ise "kalbinin sesini dinle" diye ceki?tirir ete?inden.
Hep hayran bakan g?zlere, hatalar tak?lmaya ba?lar.
"Ama"yla biter alelade iltifat c?mleleri: "Sen iyi bir insans?n, ama arkada?larin k?t?", "Seni seviyorum, ama bu ili?kide mutlu de?ilim", "Ben ba?ka t?rl? bir beraberlik d??lemi?tim" vs..vs..
Sonra gelsin uykusuz geceler... bir t?rl? karar verememeler... Ruhen gidip gelmeler... "Hele biraz daha zaman ge?sin" diye nikah ertelemeler...
Birlikteymi? gibi yaparken, sevecek ba?ka y?zler, y?zecek ba?ka denizler kollamalar..
"Asl?nda b?t?n bunlar bizim iyili?imiz i?in"e kendini kand?rmalar.
Sonras? hep ayn?:
Bekleyenin "Hani sonbaharda bulu?acakt?k. Hazan geldi ge?ti, sen gelmez oldun" s?zlanmalar?...
Bekleyenin "Geliyorum az kald?" oyalamalar?...
Bitti?ini bile bile i?i uzatmalar; s?yleyemedik?e hepten bata?a saplanmalar... Terke makul bir gerek?e ararken hepten ?ar?afa dolanmalar... Veda konu?mas?nda s?sl? iltifat c?mlelerinin aras?na, o c?mleleri
hi?le?tiren may?nlar serpi?tirmeler...
?zg?n g?r?nmeler... ba??? dilenmeler... "...ama ka??n?lmazd?" demeler...
"S?z?nden cayd?n" yak?nmalar?n? "Sen de eski sen de?ilsin. Degi?mi?sin" diye g???slemeler...
...as?l kendinin de?i?ti?ini bilmezden gelmeler...
Ve son sahne:
Terk edenin o mah?up "G?nl?m ba?kas?nda" itiraf?na kar??l?k terk edilenin k?r?k ?al?m?:
"u?urlar olsun! Ben yoluma devam ediyorum".
?hanetler hep b?yledir: ?lki, bir yenisine gebedir; ikincisi daha az ac? verir.
Ondan sonra dur durak yoktur: G?venilmez a??k, sevdik?e k?ran, gezdik?e ard?nda bir k?r?k kalpler mezarl??? b?rakan bir dervi?e d?ner.
Art?k ac?lara hapsolmu?tur: Bulu?mak istedik?e ayr?lacak, birle?meye ?al??t?k?a par?alanacak, sonunda terk ettiklerinin "ah"? tutup terk edildi?inde mukadder yaln?zl???na kapanacakt?r.