Hani insan bir şeye alışır da sonra kaybeder ama neyi kaybettiğini bilemez. Hani insanın bir yeri kanar da yara nerdedir anlayamaz. Hani derin bir arayışın içine girer de, bir an soluklanmak için durduğunda neyi aradığını hatırlayamaz. Öylece kalıverir yolun ortasında. Hani bağırmak isterken susar ya kelimeleri. Canı acır, eksilir bir şeyler yavaş yavaş. Delicesine yalnız kalmak ister ama bir o kadar da savunmasızdır. Bütün aksilikler peş peşe gelir. Kaçmak bir seçenek olsa da, asla bir kurtuluş değildir. Bilir bunu, bilir ki kalmalı ve savaşmalıdır. Neyle peki? Kiminle ve ne için… Hani kimi zaman donkişotçuluk oynar ya insan, sonra sıkılır ama neden sıkıldığını söyleyemez ve onun yerine kendi kendine söylenir için için:
“ Meğerse alıştığım zaman kaybettiğim ama kaybetmeye asla alışamadığım bir şeymiş benim için...”
Zaman artık kabullenme zamanıdır. Yalnız kalmak değil yalnız bırakılmak koyar en fazla. Çünkü dipsiz bir kuyuya düşmüş gibi hissedersin. Kulaklarına yankılanan sadece eski günlerin hatırası olsa, her şey çizgi filmlerdeki gibi renkli olabilirdi ve emin ol, bunu sen de çok severdin ama hayat bir çizgi film değildir. Gözlerindedir yansıma ve yansıyan uçurumların çağrısıdır. Zaman artık en pis zamandır. İtirafların gelir ardından. Ne için olduğunu bilmediğin üzüntünü yok etmek için, bildiğin günahlarını satarsın. Çok fazla düşünmene gerek yok, anlamalısın; ucuzluk bir erdem değildir ve günahlarla iyi anlaşması bu yüzdendir.
Her gün karşılaşmayı beklerken “ karşılaşırsak” diye ucu açık bir cümlenin ardından gelen kolayından dayanılmayacak sıcak bir bakış, hüzünle sevinci basitçe aynı duygunun içinde hapseder ama gene sen karmakarışık olursun. Sorunların çoğalır, saklanmak istersin. Saklambaç sanılır ki, sadece çocuklar içindir. Gel gör ki, oynamak için sadece bir ebe bulmak yeterlidir. Her şey burada gizlidir. İşte; en uzakken bir nefes kadar yakınında, bir nefesken gecelerin tutsaklığında… Budur aslında çözülmesi gereken. Sonra bir anda farkına varırsın. Yakalanmak için saklanmışsındır ama yakalayan olmamıştır. Hapisle tutsaklığın aynı cümle içerisinde yer aldığı fiyakalı bir pişman oluş öyküsünün içindesindir. Artık karmakarışık olmana gerek bile yoktur, artık bir şey olmana bile gerek yoktur. Oysa bir ebe bulmak yeterliydi, saklambaç sandığın gibi saklanmak için değil oynamak içindi. Yani bu kadar basitti… Şimdiyse neyin varsa, bak gördün mü; ellerinden kayıp gitti…
Ellerin üşümeye başladığında anlamaya da başlayacaksın. Tokalaşmak için aranan bahanelerin, artık bahane olarak dahi tanınamayacak hale gelmesi; şüphesiz ellerin beraberken daha sıcak
