Ey! Aşklar şehri İstanbul...

Aşık olmayı sende öğrendim.Maviyi boğazında sevdim, martıları göğünde. Yollarında ömür oldum, ömrümü tükettim. Kışını da gördüm, güneşini de. Korkularım oldu Sultanahmet'te, Üsküdar'ında heyecanlarım...Kırıklarım vardı Harem'inde, Pendik'te bütün hayatım... Gecenin en mahrem yerlerini sende yaşadım...

Gülme bana İstanbul...Gülüşünle vurgun yer yüreğimin sol yanı, gülüşünden oldum olası korkarım...

Ey! Sevdalar şehri İstanbul...

İçimi kanatan şehir... Bronz akşamlarında mutluluklar yaşadım. Hani az buçukta sevdim seni. Sevdalar şehriydin ama, sen Sevda'yı sevmedin. İçinde koskoca bir tarihi barındıran sen, bir bana yer veremedin... Yalanmıydı sevda diye bağıran yüzün, baştan ayağa düzenmiydin...

Bakma bana İstanbul... Bakışınla buz tutar içimin tutuşan yanı, bakışından oldum olası korkarım...

Ey! Umutlar şehri İstanbul...

Taşın toprağın altın ama, bende ne varsa hepsini aldın...Ben, ben değilim sende... Gidiyorum, herşeyi sana bıraktım...Helalindim, senden helallik almadım...

Acıma bana İstanbul... Acılarınla acır içimin en iç yanı, acılarından oldum olası korkarım...

Ey! Yedi tepeli şehir... Hep şairler seni dinledi, gözleri kapalı... Şimdi, sen beni dinle... Sana son bir sözüm var...

Aşkım geçmesin boğazından bensiz... İki yakan bir araya gelmesin İstanbul...