Hayat nedir ki?
Bir yazar demiş ki "Hayat, silgi kullanmadan resim çizebilme sanatıdır" yaptığınız her hata silgi kullanmanızı gerektirir. Dolayısıyla hata silinse bile izi kalır kırılan kalplerde, beyinlerde.
Bence hayat bir tür alışverişdir. Verme alma sanatıdır. Bu alınıp verilen de sevgi olsa gerek. Sevgi verirsiniz, sonra alırsınız. "Herşeyin sonu vardır" derler ya. Hep verip alamazsanız. Sonuç da ne olur? Bir zaman sonra verecek sevgi de biter. Mutsuzluk başlar. Görmeden duramadığınız, bir zaman yanıp tutuştuğunuz insan bile size ıstırap vermeye başlar. Doktorlara göre aşkın bir kimyası varmış. Aşk bitince bu kimyaya ne oluyor acaba? Kimya da kaybolup gidiyor belki de. Varolan bir şey kaybolabilir mi? Peki o zaman mutlu olmak için neler yapmak gerekiyor? Bu kimyanın değişmemesi için yapılacak bir şeyler vardır elbet.
Olay gayet basit, anı yaşamak, hem de sevdiğimiz birisiyle yaşamak gerekiyor.
Bir yazar demişki "Sizi güldüren biri ile beraber olun, evlenin" Bizi güldüren biri her zaman bizi anlayabilir mi? Bizim ona verdiğimiz değer kadar o da bize değer verebilir mi? Bizi güldüren ama anlamayan biri ile bir ömür bir hayat geçer mi? Mantık evliliği mi, duygusal evlilik mi önemli? Özetin özeti, hayatı anlamak zor, kadınları, erkekleri, kısacası insanları anlamak da zor.
Herşeye rağmen, hayat yine de kendince gidiyor. Akan sular durulmuyor. Biz de akan suya karşı koyamıyoruz. Su akıyor, biz de gidiyoruz. Zaman böyle geçip gidiyor yavaş yavaş. Bir bakmışız ki, yıllar geçmiş, göz acıp kapayıncaya kadar. Ve de en acısı giden yıllar bir daha yaşanmıyor. Nostaljiyi yaşayabilirsiniz. Ama geçmişi geri getiremezsiniz.
Sadece geçmişden güç, enerji alırsınız, ya da geçmişinizden utanırsınız. Geçmişimiz yinede geleceğimize yön verir. İyi ya da kötü bir geçmiş, iyi ve mutlu bir geleceğimiz olmasına hiç ama hiç engel değildir. Yeter ki, beynimizin korteksi ile mantıklı kararlar verebilelim. Bu merkez duygusal zekanın karşıtı bir merkez. Duygularımız bizi çoğu zaman kötü kararlar vermemize neden olur. Korteks arasıra bizim üzülmemize neden olsa da, mantıklı kararların merkezidir.
Mutlu olmak için beklemek, yıların geçmesine seyirci kalmak şart mı?
Yoksa anı yaşamak mı gerekli? Ne dersiniz?
Bir yazar demiş ki "Hayat, silgi kullanmadan resim çizebilme sanatıdır" yaptığınız her hata silgi kullanmanızı gerektirir. Dolayısıyla hata silinse bile izi kalır kırılan kalplerde, beyinlerde.
Bence hayat bir tür alışverişdir. Verme alma sanatıdır. Bu alınıp verilen de sevgi olsa gerek. Sevgi verirsiniz, sonra alırsınız. "Herşeyin sonu vardır" derler ya. Hep verip alamazsanız. Sonuç da ne olur? Bir zaman sonra verecek sevgi de biter. Mutsuzluk başlar. Görmeden duramadığınız, bir zaman yanıp tutuştuğunuz insan bile size ıstırap vermeye başlar. Doktorlara göre aşkın bir kimyası varmış. Aşk bitince bu kimyaya ne oluyor acaba? Kimya da kaybolup gidiyor belki de. Varolan bir şey kaybolabilir mi? Peki o zaman mutlu olmak için neler yapmak gerekiyor? Bu kimyanın değişmemesi için yapılacak bir şeyler vardır elbet.
Olay gayet basit, anı yaşamak, hem de sevdiğimiz birisiyle yaşamak gerekiyor.
Bir yazar demişki "Sizi güldüren biri ile beraber olun, evlenin" Bizi güldüren biri her zaman bizi anlayabilir mi? Bizim ona verdiğimiz değer kadar o da bize değer verebilir mi? Bizi güldüren ama anlamayan biri ile bir ömür bir hayat geçer mi? Mantık evliliği mi, duygusal evlilik mi önemli? Özetin özeti, hayatı anlamak zor, kadınları, erkekleri, kısacası insanları anlamak da zor.
Herşeye rağmen, hayat yine de kendince gidiyor. Akan sular durulmuyor. Biz de akan suya karşı koyamıyoruz. Su akıyor, biz de gidiyoruz. Zaman böyle geçip gidiyor yavaş yavaş. Bir bakmışız ki, yıllar geçmiş, göz acıp kapayıncaya kadar. Ve de en acısı giden yıllar bir daha yaşanmıyor. Nostaljiyi yaşayabilirsiniz. Ama geçmişi geri getiremezsiniz.
Sadece geçmişden güç, enerji alırsınız, ya da geçmişinizden utanırsınız. Geçmişimiz yinede geleceğimize yön verir. İyi ya da kötü bir geçmiş, iyi ve mutlu bir geleceğimiz olmasına hiç ama hiç engel değildir. Yeter ki, beynimizin korteksi ile mantıklı kararlar verebilelim. Bu merkez duygusal zekanın karşıtı bir merkez. Duygularımız bizi çoğu zaman kötü kararlar vermemize neden olur. Korteks arasıra bizim üzülmemize neden olsa da, mantıklı kararların merkezidir.
Mutlu olmak için beklemek, yıların geçmesine seyirci kalmak şart mı?
Yoksa anı yaşamak mı gerekli? Ne dersiniz?