Dostum!
Bir mektup yazdım
Yine sana.
Olmayan,daha doğrusu
Taa uzaklarda olan
Gözlerine bakarak...
Tıpkı eskilerde ki gibi
Sokaklarda koşardık durmadan,
Annelerimiz çağırırdı gitmezdik.
Oyuna doyamazdık bir türlü.
Sonra annelerimiz ellerinde terlikle
Zorla sokarlardı bizi eve.
Kışın kar altında
Kartopu oynardık bıkmadan.
Bütün bedenimiz buz tutardı.
Seni bilmem ama
Beni senin bakışların,
Kalbinin sıcaklığı ısıtırdı.
Beraber öbür mahallenin
Çocuklarıyla kavga ederdik.
Dostluğumuz kalkan olurdu
Ufacık bedenime.
Şimdi bunlardan
Daha büyük sorunlar var.
Hayatta kimsem kalmadı.
Gerçi öncedende yoktuya!..
Hatırlasana;
Annem ben onbirimdeyken ölmüştü,
Babam evlenmişti,
Üvey annemden az dayak yememiştim.
En iyi sen bilirsin bunu.
Birkaç yıl sonra;
Babamda ölmüştü.
Üvey annem başkasıyla
Evlendi hemen.
Kocası beni başta hiç istemedi,
Sonraları da işte
Gel gite koşarım,yardım ederim
Diye kalsın bari dedi.
Ondan da çok dayak yemiştim.
Bunu da en,iyi sen bilirsin.
Bazen bunlar aklıma gelir,
Amahiç üzülmem.
Dedimya!
Daha büyük şeyler var artık.
En büyüğü de sen yoksun artık.
Dün mezarına gitdim,
Çiçeklerin solmuş,
Halbuki yeni dikmiştim onları.
Neyse!..
Su döktüm,yenilerinide diktim.
Biliyor musun dostum?
Çok özledim seni.
Gülüşünü,kokunu...
Herşeyini,ama herşeyini...
Şimdilerde
Yazdığın eski mektuplar oyalıyor beni,
Ama yetmiyor...
Yetmiyor dostum!..

elıne saglık arkadasım