Hocanın birisi vaaz ederken, “Kim can ü gönülden ‘Bismillah’ derse önünde nehir de olsa, deniz de olsa batmadan geçer” demiş. Bunu samimiyet ve içtenlikle dinleyen, evinin önünden bir nehir geçmekte olan bir çoban, ‘Niye ben bunca yolu tepiyorum? Evime yakın bir köprü yok. Bayağı dolaşıp evime ulaşıyorum. Madem işin kolayı varmış. ‘Bismillah’ deyip ben de evimin önündeki nehirden geçivereyim” demiş. Öyle de yapmış. Bismillah deyip hiç batmadan geçmeye başlamış.
Bir gün minnettar olduğu hocayı evine ziyafete dâvet etmiş. Tam evin karşısına geldiklerinden çoban yine ‘Bismillah’ deyip nehri bir çırpıda batmadan geçmiş. Karşıya geçtiğinde bir de ne görsün hoca karşı kıyıda beklemekte. “Hocam, niye gelmiyorsunuz?” demiş. Hoca da, “Batarım diye korkuyorum” deyince, “Nasıl olur hocam, ben sizden öğrendiğimle geçiyorum” diye cevap vermiş. Hocanın cevabı ise ibretli: “Kardeşim, her ne kadar o sözü söyleyen bu dudaklar ise de sendeki kalp bende yok.”
Bir gün minnettar olduğu hocayı evine ziyafete dâvet etmiş. Tam evin karşısına geldiklerinden çoban yine ‘Bismillah’ deyip nehri bir çırpıda batmadan geçmiş. Karşıya geçtiğinde bir de ne görsün hoca karşı kıyıda beklemekte. “Hocam, niye gelmiyorsunuz?” demiş. Hoca da, “Batarım diye korkuyorum” deyince, “Nasıl olur hocam, ben sizden öğrendiğimle geçiyorum” diye cevap vermiş. Hocanın cevabı ise ibretli: “Kardeşim, her ne kadar o sözü söyleyen bu dudaklar ise de sendeki kalp bende yok.”