Keşke giderken bende hiçbir iz bırakmasaydın. Çünkü seni unutmak istedikçe en çok senden kalanlar seni hatırlatıyor, sen değil!
Neydi bize bu kadar imkansız olan? Ve bilmediğim kaç imkan saklıydı bu imkansızlıkta? Gitme diyemedim. “Dönüş yolunu kat etmek daha zordur gitmekten sevdiceğim!†diyemedim. Bilirim, geride kalan her şeyi yanında götürmektir aslında gitmek. İnsan ne yapardı böyle olunca? Şimdi peşinden yürüsem, ben de gitmiş olacaktım değil mi? Ağaca çıkan bir kedi yavrusunu geri alabilmek gibidir gitmek; onu alabilmek için sen de peşinden ağaca çıkmalısın… gitmelisin…
Gidemedim peşinden. Çakılıp kaldım o kaldırıma. Üstümden onlarca yaya geçti sanki. Ve anladım o vakit; Az seven gider sadece… çok sevendir terk eden…
Artık ne gittiğine üzülüyordum, ne geldiğine seviniyordum. Sadece kabul ediyordum. Önünü görmeden ileriye bakmak, nasılda tökezletiyordu insanı… O bunun farkında mıydı değil miydi bilmiyorum ama her seferinde o, benim aşkımdan aldığı hazla ileriye doğru gidiyordu. Ben yine arkada kalıyordum, ardı oluyordum… Gayret sarf etmeden ilerlediğini zanneden biri, yokuş aşağı indiğinin farkına varamaz. O’da farkında değildi zaten. Sevmekle sevmemek arasına hamak kurmuş, bir gidiyor, bir geliyordu. O’na “sevmekle sevmemek arası bir şey yoktur; emin olmak veya şüphe etmek vardır†diyordum ve cevap bekliyordum. O ise bana “insan bir kere aşık olur; diğerleri hep ondan izler taşır†diyordu. Kimin izini taşıyordum bilmiyordum. Ama bir şeyi çok iyi öğrenmiştim: her yalnız bir gün mutlaka kendini mutsuz edecek birini buluyordu.
Beton yüreklerin harcında sevmek yoktur sevgilim. O zaman neden kalbime o kadar şefkatle girdin? Oysa ben seni öyle mi sevdim? Yokluğunun işkencesinde bile tek bir aldatma çıkmadı benden. Sen, onu ve beni aynı anda severken…
“ayrılığı engellemek yoktur, ertelemek vardır. Ve rüyalar uyumak değil, uyanmak içindir. Bir gün gideceğim belliydi zaten. Unutma hayat, elde ettiklerinden ziyade, elinde kalanlardır.â€
Allah kimseye taşıyamayacağı dert vermezmiş. Elbette ayrılıktan ölmeyiz. Ama yine de sen gitme biz’den. Ayrılık ne kadar derinse, dayanma gücü de o kadar çoktur. Sen asıl sana yan; çünkü meleklerin ölme hakkı yoktur! Kalbinden öpüyorum.
Seni seviyorum…
Bir türlü bitmeyen bitirişler vardır. Ne zaman sona yaklaştığını
hissetsen, bir dönüp bakarsın ki yine başa dönmüşsün. En çok seni
bitirir bu bitiremeyiş. Sonra vazgeçersiniz başlangıçlara yeter gelen
heveslerinizden. Sonlara çağırırsınız gelmeyeni, getiremediğinizi,
bitiremediğinizi... dilinize gel'ler oturur, dilinizde gel'ler biter.
"senden gitmek zorunda değildim. Sen gönderdin kelimelerinle. Bu
yüzden ardına kadar açık kapılarım. Geleceğini biliyorum çıkıp odanın
derinliğinden; yüzünde yüzlerce sitemle... içerime girer misin yoksa
kapı önü nöbetine mi yatırırsın bedenini bilemem ama 'gel' bitti
dilimde. Şimdi konuşuyorsam biraz da bundan!"
Neydi bize bu kadar imkansız olan? Ve bilmediğim kaç imkan saklıydı bu imkansızlıkta? Gitme diyemedim. “Dönüş yolunu kat etmek daha zordur gitmekten sevdiceğim!†diyemedim. Bilirim, geride kalan her şeyi yanında götürmektir aslında gitmek. İnsan ne yapardı böyle olunca? Şimdi peşinden yürüsem, ben de gitmiş olacaktım değil mi? Ağaca çıkan bir kedi yavrusunu geri alabilmek gibidir gitmek; onu alabilmek için sen de peşinden ağaca çıkmalısın… gitmelisin…
Gidemedim peşinden. Çakılıp kaldım o kaldırıma. Üstümden onlarca yaya geçti sanki. Ve anladım o vakit; Az seven gider sadece… çok sevendir terk eden…
Artık ne gittiğine üzülüyordum, ne geldiğine seviniyordum. Sadece kabul ediyordum. Önünü görmeden ileriye bakmak, nasılda tökezletiyordu insanı… O bunun farkında mıydı değil miydi bilmiyorum ama her seferinde o, benim aşkımdan aldığı hazla ileriye doğru gidiyordu. Ben yine arkada kalıyordum, ardı oluyordum… Gayret sarf etmeden ilerlediğini zanneden biri, yokuş aşağı indiğinin farkına varamaz. O’da farkında değildi zaten. Sevmekle sevmemek arasına hamak kurmuş, bir gidiyor, bir geliyordu. O’na “sevmekle sevmemek arası bir şey yoktur; emin olmak veya şüphe etmek vardır†diyordum ve cevap bekliyordum. O ise bana “insan bir kere aşık olur; diğerleri hep ondan izler taşır†diyordu. Kimin izini taşıyordum bilmiyordum. Ama bir şeyi çok iyi öğrenmiştim: her yalnız bir gün mutlaka kendini mutsuz edecek birini buluyordu.
Beton yüreklerin harcında sevmek yoktur sevgilim. O zaman neden kalbime o kadar şefkatle girdin? Oysa ben seni öyle mi sevdim? Yokluğunun işkencesinde bile tek bir aldatma çıkmadı benden. Sen, onu ve beni aynı anda severken…
“ayrılığı engellemek yoktur, ertelemek vardır. Ve rüyalar uyumak değil, uyanmak içindir. Bir gün gideceğim belliydi zaten. Unutma hayat, elde ettiklerinden ziyade, elinde kalanlardır.â€
Allah kimseye taşıyamayacağı dert vermezmiş. Elbette ayrılıktan ölmeyiz. Ama yine de sen gitme biz’den. Ayrılık ne kadar derinse, dayanma gücü de o kadar çoktur. Sen asıl sana yan; çünkü meleklerin ölme hakkı yoktur! Kalbinden öpüyorum.
Seni seviyorum…
Bir türlü bitmeyen bitirişler vardır. Ne zaman sona yaklaştığını
hissetsen, bir dönüp bakarsın ki yine başa dönmüşsün. En çok seni
bitirir bu bitiremeyiş. Sonra vazgeçersiniz başlangıçlara yeter gelen
heveslerinizden. Sonlara çağırırsınız gelmeyeni, getiremediğinizi,
bitiremediğinizi... dilinize gel'ler oturur, dilinizde gel'ler biter.
"senden gitmek zorunda değildim. Sen gönderdin kelimelerinle. Bu
yüzden ardına kadar açık kapılarım. Geleceğini biliyorum çıkıp odanın
derinliğinden; yüzünde yüzlerce sitemle... içerime girer misin yoksa
kapı önü nöbetine mi yatırırsın bedenini bilemem ama 'gel' bitti
dilimde. Şimdi konuşuyorsam biraz da bundan!"