insanlar köşe başında ölüyorlardı

yaşlı yatalak

yarım kalıyordu her hikaye

her şey.

tut dedim kendime

ağacın altından yarım yamalak

bir gölge olsun

sarıl.

olmadı.

yıllardır kıvrımlaştım içimde

ulanlaştığım varoşlar mıydı

yoksa deliveren ırmağına uzanmış

at üstünde oynaşan köy mü

beni gece boyu efkarıyla şişleyen

bu çolak sessizlik.



bir kıvılcımla debeleniyordum

içimde

hayatsız bir an

ölmek

yatalak insanlar gibi

sessiz

uzanmak

ırmağın yanındaki kahverengi toprağa

beyaz süslemeli

bir entarin de oldu mu

düşmanını bile görürsün yanıbaşında.



ölmek

aykırı bir sanatıydı toprağın

dönüşümlü suratlar

kemikler unufak

ırmağın boynundaki köy değirmeni çalışıyordu boyna

gümbürtüsü günahların

ve farkında olmadan öldüğünün

şaşkın sorular geliyordu

ve son ayak sesi

....

....

.......

karanlık sadece güneşin gidişiydi

bu sefer ilahiydi hikayeler

bir sonuç bağlamak gerekli değildi o kadar

bir sebep yeterdi azrailin perdesine

olsundu ne çıkar

hikayeler yarım kalsındı

gitmek gitmek

uzun uzun gitmek vardı

şerit şerit

sorgu sorgu

sorguçlar takılana dek

cennetin kapılarına

deccal zincirini koparana dek

ölmek

bir firar kalbimden

düşüncelerimde arta kalan

ekmeğin buğusu kadar sıcak ensemde

ölmek

kapıların ardında

boylu boyunca

yatalak

ve yaşlı.



Ahmet Serdar...