Aşk nasıl akar bir yürekten diğer bir yüreğe? “İlk bakışta aşık oldum” der kimisi... Hiç yaşamadım bilemem. Doğrusu inanmam da... Kim böyle söylese ya da nerede okusam bu cümleyi
olsa olsa etkilenmektir bunun adı aşk değil diye düşünürüm. Böyle bir cümleden sonra şartlanılmış bir aşk yaşanır ve biter. Anıldığında geçici bir hevesmiş aslında diye düşünülür belki de... Neyse asıl konumuz bu değil. Düşsel bir aşkın hikayesi anlatacağım ben size ya da isterseniz yaşanmış bir aşk deyin siz bu aşka... Bu hikayede ilk bakışta aşk yok arkadaşlıktan aşka dönüşen bir hikaye de değil bu! Bir yasak aşk öyküsü hiç değil! İçinde biraz hüzün biraz mutluluk gözyaşı birkaç şiir ve şarkı yaralı iki yürek kaygılar ve tabii ki uykusuz saatler var. Bu hikayenin içinde en çok ümit var. Merkezde ise aşk...
Birbirine uzak iki şehir... Biri taş binalarla çevrilmiş sokaklarında asık yüzlü insanların dolaştığı kuru ayazların kol gezdiği bir şehir... Diğeri deniz kokusu iliklerine kadar sinen... Bu birbirinden çok farklı iki ayrı şehirde birbirine çok benzeyen iki insan... Birbirlerinden habersizken aynı gecede aynı yıldızlara bakıp aynı dileği tutuyorlar belki bir gün... Sonrasına siz masal deyin ben hikaye... ya da bir düş... Dedim ya hikayede en çok ümit var diye; bir ümitle başlıyor işte her şey...
Aşka en çok bahar yakışır değil mi? Oysa bir kış mevsiminde başlıyor bu düşsel aşk. Dışarıda kış yüreklerde bahar... Kırlar yerine yüreklerde açıyor papatyalar... Dışarısı soğukmuş buz gibiymiş ne gam? Yüreklerde güneş...
Kadın taş binalı kuru ayazlı şehirde yaşıyor. Sahteliklerden yalanlardan bıkmışlığıyla bir uçurumun kenarındayken bir ümit tutuyor elinden... Yani deniz kokan kentten gelen adam! Onun ne işi vardı o uçurumun başında diye soracaksınız şimdi? O da aynı sebeple oradaydı. Belki adam çevresindeki tüm sahteliklerin ve yalan sevdaların içinde adamlığından utanmıştı da onu uçurumdan atıp rahatlamak istiyordu. Yüreğini de fırlatıp atacaktı; böylece kimse acıtamayacaktı onu bir daha... Ama karşılaşmayı hiç beklemediği o yer de kadınla karşılaşmıştı işte... Adam ve kadın elele verip vazgeçtiler yüreklerini atmaktan... Ne de olsa bir ümit vardı içlerinde hala... Aslında onların yürekleri elele tutuştu... O ikisi birbirlerinin gözüne kaşına değil boyuna posuna değil yüreklerine aşık oldular... Ve ilk sözleri “Yüreğine aşığım” oldu aşka ilk adımı atarken. En çok kelimeler yardım etti onlara birbirlerinin yüreğine dokunmaları için.
Bir gece vaktinde kadın adamı düşünürken güncesine şöyle yazdı:
“ Aşk nasıl akar bir yürekten diğer bir yüreğe? Belki bir şarkıyla belki bir şiirle gelir. Belki de bir yıldız olarak düşer avucunuza dilek tuttuğunuz bir gecede... Uzak bir kentte bir yürek şiirler yazar adınıza... Her dizede onu bulursunuz her dizede kendinizi... 160 karaktere sığdırmaya çalışırsınız içinizden taşan her duyguyu... Sığdıramazsınız... Sonra beceremeseniz de şiir yazmayı onun kadar güzel bir şiir dökülür kaleminizden...
Sesini hiç duymadığım
Hiç dokunmadığım ellerine
Bir şaire vurgunum şimdi.
Ben hiç oldum o herşey!
Yaşadığı kentte
Bir gece olsun uyumadım
Gezmedim sokaklarında
Duymadım o kentin gürültüsünü
Ve koklamadım denizinin kokusunu...
Ben onun avucundaki yıldız oldum
O benim içimde ümit..
İşte bu yüzden;
Aşkın adı ümittir artık ümidin adı aşk! ”
Adamsa bir hikaye yazdı ve anlattı bir aşkın başlangıcını... Sordu: “ Bir ümit üzerine aşk yazılabilir mi? ” diye. Kimi onaylayarak ümit üzerine aşk yazılır dedi kimi vazgeç dedi aşkın aleviyle kırmızıya dönmekten... Bir başkası bu hikayenin sonu sadece hüsran diyerek ümitleri kırdı ve bir dost destek verdi kadın ve adamın mutluluğuna katılarak... Sonu ne olur? Ne kadın biliyor ne adam ne de diğerleri... Tek bilen var sonunun ne olacağını gözle görülmeyen varlığı en derinde hissedilen tek bilen...
Şimdi iki ayrı kentte birbirlerinin yaralarını kelimelerle sarmaya çalışan iki yaralı yürek avuç içlerinde bir yıldız tutarak birbirlerini düşünüyorlar. Ağlamanın ne kadar güzel olduğunu keşfediyorlar yeniden... Büyük bir mutlulukla yaşarken aşkı hatta mutluluğu içlerine daha fazla çakmak için uykularını feda ederken hep ‘bir ümit’ içlerinde... Ve bir taraftan kaygılanıyorlar korkuyorlar gün gelir bu büyü bozulur diye...Kelimelere şiirlere şarkılara sığınıyorlar birbirlerini daha çok hissetmek için... Sonuç olarak düşsel bir aşka ‘merhaba’ diyen iki ayrı yürek tek yürek olup açtılar kapılarını mutluluğa... Ve göze aldılar ne zaman geleceği meçhul olan hüznü... yani bir ümidin üstüne aşk yazıldı ve daha bitmedi hikaye... İçinizden geliyorsa devam edin hadi yazmaya ve bir isim daha verin aşka...
[SIZE=4]Aşkın adı ümittir artık ümidin adı aşk...
[/SIZE]
olsa olsa etkilenmektir bunun adı aşk değil diye düşünürüm. Böyle bir cümleden sonra şartlanılmış bir aşk yaşanır ve biter. Anıldığında geçici bir hevesmiş aslında diye düşünülür belki de... Neyse asıl konumuz bu değil. Düşsel bir aşkın hikayesi anlatacağım ben size ya da isterseniz yaşanmış bir aşk deyin siz bu aşka... Bu hikayede ilk bakışta aşk yok arkadaşlıktan aşka dönüşen bir hikaye de değil bu! Bir yasak aşk öyküsü hiç değil! İçinde biraz hüzün biraz mutluluk gözyaşı birkaç şiir ve şarkı yaralı iki yürek kaygılar ve tabii ki uykusuz saatler var. Bu hikayenin içinde en çok ümit var. Merkezde ise aşk...Birbirine uzak iki şehir... Biri taş binalarla çevrilmiş
sokaklarında asık yüzlü insanların dolaştığı kuru ayazların kol gezdiği bir şehir... Diğeri deniz kokusu iliklerine kadar sinen... Bu birbirinden çok farklı iki ayrı şehirde birbirine çok benzeyen iki insan... Birbirlerinden habersizken aynı gecede aynı yıldızlara bakıp aynı dileği tutuyorlar belki bir gün... Sonrasına siz masal deyin ben hikaye... ya da bir düş... Dedim ya hikayede en çok ümit var diye; bir ümitle başlıyor işte her şey...Aşka en çok bahar yakışır değil mi? Oysa bir kış mevsiminde başlıyor bu düşsel aşk. Dışarıda kış
yüreklerde bahar... Kırlar yerine yüreklerde açıyor papatyalar... Dışarısı soğukmuş buz gibiymiş ne gam? Yüreklerde güneş...Kadın taş binalı
kuru ayazlı şehirde yaşıyor. Sahteliklerden yalanlardan bıkmışlığıyla bir uçurumun kenarındayken bir ümit tutuyor elinden... Yani deniz kokan kentten gelen adam! Onun ne işi vardı o uçurumun başında diye soracaksınız şimdi? O da aynı sebeple oradaydı. Belki adam çevresindeki tüm sahteliklerin ve yalan sevdaların içinde adamlığından utanmıştı da onu uçurumdan atıp rahatlamak istiyordu. Yüreğini de fırlatıp atacaktı; böylece kimse acıtamayacaktı onu bir daha... Ama karşılaşmayı hiç beklemediği o yer de kadınla karşılaşmıştı işte... Adam ve kadın elele verip vazgeçtiler yüreklerini atmaktan... Ne de olsa bir ümit vardı içlerinde hala... Aslında onların yürekleri elele tutuştu... O ikisi birbirlerinin gözüne kaşına değil boyuna posuna değil yüreklerine aşık oldular... Ve ilk sözleri “Yüreğine aşığım” oldu aşka ilk adımı atarken. En çok kelimeler yardım etti onlara birbirlerinin yüreğine dokunmaları için.Bir gece vaktinde kadın adamı düşünürken güncesine şöyle yazdı:
“ Aşk nasıl akar bir yürekten diğer bir yüreğe? Belki bir şarkıyla
belki bir şiirle gelir. Belki de bir yıldız olarak düşer avucunuza dilek tuttuğunuz bir gecede... Uzak bir kentte bir yürek şiirler yazar adınıza... Her dizede onu bulursunuz her dizede kendinizi... 160 karaktere sığdırmaya çalışırsınız içinizden taşan her duyguyu... Sığdıramazsınız... Sonra beceremeseniz de şiir yazmayı onun kadar güzel bir şiir dökülür kaleminizden...Sesini hiç duymadığım
Hiç dokunmadığım ellerine
Bir şaire vurgunum şimdi.
Ben hiç oldum
o herşey!Yaşadığı kentte
Bir gece olsun uyumadım
Gezmedim sokaklarında
Duymadım o kentin gürültüsünü
Ve koklamadım denizinin kokusunu...
Ben onun avucundaki yıldız oldum
O benim içimde ümit..
İşte bu yüzden;
Aşkın adı ümittir artık
ümidin adı aşk! ”Adamsa bir hikaye yazdı ve anlattı bir aşkın başlangıcını... Sordu: “ Bir ümit üzerine aşk yazılabilir mi? ” diye. Kimi onaylayarak ümit üzerine aşk yazılır dedi
kimi vazgeç dedi aşkın aleviyle kırmızıya dönmekten... Bir başkası bu hikayenin sonu sadece hüsran diyerek ümitleri kırdı ve bir dost destek verdi kadın ve adamın mutluluğuna katılarak... Sonu ne olur? Ne kadın biliyor ne adam ne de diğerleri... Tek bilen var sonunun ne olacağını gözle görülmeyen varlığı en derinde hissedilen tek bilen...Şimdi iki ayrı kentte
birbirlerinin yaralarını kelimelerle sarmaya çalışan iki yaralı yürek avuç içlerinde bir yıldız tutarak birbirlerini düşünüyorlar. Ağlamanın ne kadar güzel olduğunu keşfediyorlar yeniden... Büyük bir mutlulukla yaşarken aşkı hatta mutluluğu içlerine daha fazla çakmak için uykularını feda ederken hep ‘bir ümit’ içlerinde... Ve bir taraftan kaygılanıyorlar korkuyorlar gün gelir bu büyü bozulur diye...Kelimelere şiirlere şarkılara sığınıyorlar birbirlerini daha çok hissetmek için... Sonuç olarak düşsel bir aşka ‘merhaba’ diyen iki ayrı yürek tek yürek olup açtılar kapılarını mutluluğa... Ve göze aldılar ne zaman geleceği meçhul olan hüznü... yani bir ümidin üstüne aşk yazıldı ve daha bitmedi hikaye... İçinizden geliyorsa devam edin hadi yazmaya ve bir isim daha verin aşka...[SIZE=4]Aşkın adı ümittir artık
ümidin adı aşk... [/SIZE]