Hiç sevmedin ki sen beni..



Sevseydin eğer bilirdin çaresizlikten kıvrandığımı...


Yaşar gibi yaptığım bu hayatın bana dar geldiğini..


Sana ne kadar çok ihtiyaç duyduğumu..


Bilirdin... ama bilemedin..


Bilmedin... bilmek istemedin...


Merak bile etmedin...




İnancım kalmadı artık aşk denilen kalleş duyguya...


Seni seviyorum’un bu kadar basit olmasına ve


Kolayca söylenivermesine şaşıyorum sadece...


Ne çok canım yanıyor bi bilsen..


Ama bilmezsin ki...


Çünkü sen beni hiç sevmedin ki...




Duygularım sahipsiz hislerim yetim...


Kabul etmedin sana ait olduklarını....


Sen kendi duygularına bile ihanet ettin...




Gittin... gittim.. gittik...


Dönüşü imkansız bir yol


Ulaşılması imkansız bir biz...


Kan damlarken yüreğimizden


Sahiplenemediğimiz duygularımız ağlıyor duyuyor musun?


Ama duyamazsın ki...


Sen beni hiç sevmedin ki...




“Sana gülüm demem gülün ömrü az olur” diye


Çığlık çığlığa bağırırken


Adına yitik sevda dediğimiz bir masalın


Baş kahramanı oluverdik bir anda...


Sen olmaz umutlarımın umut prensi


Ben ise yüreği şizofrenlikle bedellendirilen bir hayal serserisi...




Bizim masalımız bitti değil mi...


İşte buna bir cevabın vardır kesin...


Çünkü sen beni hiç sevmedin ki...