Sussaydım Senin Kadar
…
sen susunca ben sus’ardım
Sahipsiz kelimelerin suskunluğunda geldin
Ne güç yettirebildim
Ne söz geçirebildim.
Bu sessizliğinde
Senden gelecek bir cümle için dilendim.
Eksildim her susuşlarında
Bir harf
Bir kelimeydi
Beni bekleten kapında…
İnadına konuş dedim
Sessizlik girdap gibi
Yeter artık
Bağır çağır dedim
Susmak acizlik
Saklanma arkasına dedim.
Sustun yine
Yumdun gözlerini.
Uyanınca güneş görünecek sandın
Tan yeri seni bekliyor sandın
Gözlerinin mahmurluğunu silip uyandın
Şimdi ne gün
ne güneş!Sen hep susuşlara meyilli
Bense yaşayan ölüye eş.
Bulamadın değil mi güneşi?
Artık ne ışığın var elinde
Ne bir çift söz dilinde
Hangisine pişman oldun?
Susmaların mı kahretti seni
Yoksa doğmayan güneş mi?
Yeni doğmuş bebek sancısıyla
Ben hep ağladım bu susmalarına.
Geceyle yoğurduğum susmalarını
Yaşlarımla avuttum.
Sesine aç kaldım da
Katık yaptım kursağıma.
Uyu hadi yine sessizlik içinde
Kalkma sakın
Bırak gün bitsin
Güneş batsın
Siyahında bulduğum korkuyu
Beyazın aydınlatsın.
Sus hadi yine
Ben pus olayım ardından
Göm beni o acımasız sessizliğine.
Güneşi olmayan bir güne
Sessizliğinle doğmayayım.
Mezarım çok sessiz olacak
Bilmiyorum dayanabilir miyim
İstediğin kadar sus kal ben ölünce
Son kez sesini duyabilir miyim?
Sussaydım senin kadar
Kararırdı kentim
Özümü de yitirirdim.
Saklansaydım ardına sözcüklerimin
Ne sende kalırdım
Ne de sen kalırdın.
Eğer sussaydım senin kadar
Yaşayan meyyit olurdu adım!