Bir gün başını çeviriyorsun ki
kimse yok..
kimse yok..
yalnızsın işte
yine yalnız
giriyorsun yalnızlıgın koluna
basını dayıyorsun hüznün omuzuna
bir damla yas iniyor gözlerinden yalnızlık siliyor
gözlerini yavasça
bu kadar kolaymı silmek
yasıyorken hala satır aralarında
anıları yudumlarken bir fincan kahvede
derin bir nefes çekip
onu üflerken siğara dumanında
öyle suskunsundur
öyle kalakalmıs...
her yalnızlıkta
bos duvarlarda onu aramıs...
bir yıldız tutarsın o diye
bir gece bakarsın ki
son yıldız da kaymıs...
