Sen baharları yaşarken
ben rüzgarları taşıyordum üzerimde
Yağmurları giyinip sel oluyordum kendime
Ve akıntılardaydım.
Sana gel diyemem
Ben kendimden gideli çok oldu
Yüreğime ayazlar vurdu
Şarkılarım öldü benim bugün
Ve ıslak bir cam’a vurdu çocukluğum.
Küf kokan bir gece devriliyor üzerime İçimdeki kentler darmadağın
Dilimde ıslatmaya kalktığım cümleler hayatın akışında
Gözlerim yitirilmişliğin başkentini taşıyor
Ve ben kendime bir durak kayboluyorum.
Pişmanlıklar ayak bağım keşkeler için artık çok geç..
Belki sabahlarım nedenler ile dolar taşar ve bir soru işareti olurum kendimde.
Belki de kıyametler koparırım kendimde kim bilir.
Zaman dayanıyor şakağıma ve ben kendime geç kalıyorum
İliklerime kadar hissediyorum ölümü
Ama korkmuyorum.
Şimdi bakışlarımdan şiirler düşüyor
Ve vuruyor beni dört bir koldan
Eşkıya duygularımı tutukluyorum göğüs kafesimde
Deli gömleği giydiriyorum düşlerime.
Aynalarda hüzün rengi; bakışlarımda mana yok.
Karantina zamanlara sıkıştırılmış gülüşlerimin tozu avuçlarımda
Ve gecenin körü çarpıyor suratıma.
Gözyaşlarımdan yangınlar çıkarıp yakmalı bu yüreği
Ve terk etmeli; kendi çapında insan kendini
ben rüzgarları taşıyordum üzerimde Yağmurları giyinip sel oluyordum kendime
Ve akıntılardaydım.
Sana gel diyemem
Ben kendimden gideli çok oldu
Yüreğime ayazlar vurdu
Şarkılarım öldü benim bugün
Ve ıslak bir cam’a vurdu çocukluğum.
Küf kokan bir gece devriliyor üzerime
İçimdeki kentler darmadağın Dilimde ıslatmaya kalktığım cümleler hayatın akışında
Gözlerim yitirilmişliğin başkentini taşıyor
Ve ben kendime bir durak kayboluyorum.
Pişmanlıklar ayak bağım
keşkeler için artık çok geç.. Belki sabahlarım nedenler ile dolar taşar ve bir soru işareti olurum kendimde.
Belki de kıyametler koparırım kendimde kim bilir.
Zaman dayanıyor şakağıma
ve ben kendime geç kalıyorum İliklerime kadar hissediyorum ölümü
Ama korkmuyorum.
Şimdi bakışlarımdan şiirler düşüyor
Ve vuruyor beni dört bir koldan
Eşkıya duygularımı tutukluyorum göğüs kafesimde
Deli gömleği giydiriyorum düşlerime.
Aynalarda hüzün rengi; bakışlarımda mana yok.
Karantina zamanlara sıkıştırılmış
gülüşlerimin tozu avuçlarımda Ve gecenin körü çarpıyor suratıma.
Gözyaşlarımdan yangınlar çıkarıp yakmalı bu yüreği
Ve terk etmeli; kendi çapında insan kendini