Gündüzün, akşamla birleştiği bir yerdeydi sevdamız,
Kimsenin cesaret edip çıkamadığı o dağın ardındaydı,
Belki de kimsenin açılmaya cesaret edemediği o azgın sulardı,
Halbu ki ne yakındı bize hepsi tutamadığımız bulutlar gibi.
Her şeyden korktuk, dağlardan, yollardan, denizden,
Yorulmaktan korktuk, boğulmaktan korktuk, sevmekten,
Ve de en önemlisi sevilmekten korktuk, çok yazık oldu,
Azıcık cesaret bulamadık kendimize şu köhne dünyada.
Sen de hatırlarsın ne çok ağladığımı ayrılırken, ne kadar üzüldüm,
Ağlamak için bulduğum cesareti bulamadım seni seviyorum demek için,
Belki ilk defa ağlayan bir kaya gördün ondan şaşırdın sustun,
Ayrılmayalım diyemedin, seni seviyorum diyemedin...
Suskun bir sevdanın, bakışlara ve o umarsız dokunuşlara dayalı,
Anılarda bile kalmayan sevgilileriyiz artık ne sen varsın ne de,
Konuşulmayan o suskun anılar, ben hala paslanmış mavzer gibi suskun,
Sen ise hiç duymadığım o sesinle yüreğimde bir çığlık gibi büyüyerek yok oluyorsun..