Bu gece de yine uyku tutmadı.Düşünceler sanki nöbetçi olmuş uykum karşısında.Kelimeler dehlizler içerisinde dönüp dolaşıyor,beynimi kemiriyor resmen.Yatağıma uyuyabilmek umuduyla uzanmışken,yine bütün günün düşüncesi yağmaladı içimi.Fakat bu sefer düşüncelere hislerim de refakat etti.Günün değerlendirmesi girdabında buldum kendimi.Kafamda bin bir soru işareti(?)Nasıl(lar) ??Neden(ler)??Kurtulmak istiyorum bu girdaptan,soru işaretlerinin kancalarına sığınıyorum araç olarak kullanmak ve bir kaçış yolu bulabilmek ümidiyle…Ama nafile…
Derin bir nefes alıp cesaretlendim gözlerimi kapayabilmek adına.Ve başardım da(oysa ki bana öyle gelmiş)…Sonsuz karanlık,huzurun ipuçlarını verdi sanki bana…Ama yine uyuyamıyordum?Huzuru kendimce başka şeylerde aramalıydım.
Kendimi yalın bir eylül gecesine bırakmakta buldum çareyi..Bu karanlık gecede düşüncelerimi aydınlatacak tek bir tanecikler vardı; yıldızlardı…Balkona çıktım,kafamı kaldırdım sonsuz karanlığın içinde çaresiz bir yolcu misali…Sığındım yıldızların çekici parıltısına.Onlar bana huzurun kırıntılarını verebiliyorlardı belki de...Değişen bir şeyler vardı usulca…Huzur bana doğru yaklaşırken kırgın bir besteye eşlik eder gibiydi.Uzaklardan bahsediyordu,çok uzaklardan…
Kendime emsal gördüm yıldızları…Onlar da benim gibi korkuyordu bu şehrin keşmekeşliğinden.Uzaktan seyrediyorlardı İstanbul’u usulca en içten masum sessizlikle.Gayet de iyi biliyorlardı ki düşmandı bu şehir onlara.Şehrin sahte ışıkları gölge düşürüyordu onların gerçeklerine(parlaklıklarına)…
…
Efkarım en derin kıvrımındayken hafiften serin bir rüzgar okşayıp geçiyor yüzümü,dalgalandırıyor saçlarımı.Sanki gereksiz düşüncelerimi saçlarımdan akıtmak istercesine.Yüzümde bir tebessüm beliriyor o anda.Her şey sanki yerine oturmuştu ve ben rahatlayabilmiştim kentin kalp boşluğunda gezinerek.O boşluğu da dolduran yıldızlardı bir nevi…Şehrin nefesi ise rüzgardı belki de,kim bilebilir…
-Bir yıldız kaydı- sanki bugünlük bu kadar yeter “Hoşça kal” dercesine…
Buğulanmış gözlerim,yorulmuştu besbelli…Gecenin karanlığında ışık provalarına sığınmıştım ve de rahatlamaktan yana büyük bir pay almıştım?Yeni bir güne başlarken ihtiyacım olacak neşemi de nemlendirmiştim gözyaşlarımla…
Derin bir nefes alıp cesaretlendim gözlerimi kapayabilmek adına.Ve başardım da(oysa ki bana öyle gelmiş)…Sonsuz karanlık,huzurun ipuçlarını verdi sanki bana…Ama yine uyuyamıyordum?Huzuru kendimce başka şeylerde aramalıydım.
Kendimi yalın bir eylül gecesine bırakmakta buldum çareyi..Bu karanlık gecede düşüncelerimi aydınlatacak tek bir tanecikler vardı; yıldızlardı…Balkona çıktım,kafamı kaldırdım sonsuz karanlığın içinde çaresiz bir yolcu misali…Sığındım yıldızların çekici parıltısına.Onlar bana huzurun kırıntılarını verebiliyorlardı belki de...Değişen bir şeyler vardı usulca…Huzur bana doğru yaklaşırken kırgın bir besteye eşlik eder gibiydi.Uzaklardan bahsediyordu,çok uzaklardan…
Kendime emsal gördüm yıldızları…Onlar da benim gibi korkuyordu bu şehrin keşmekeşliğinden.Uzaktan seyrediyorlardı İstanbul’u usulca en içten masum sessizlikle.Gayet de iyi biliyorlardı ki düşmandı bu şehir onlara.Şehrin sahte ışıkları gölge düşürüyordu onların gerçeklerine(parlaklıklarına)…
…
Efkarım en derin kıvrımındayken hafiften serin bir rüzgar okşayıp geçiyor yüzümü,dalgalandırıyor saçlarımı.Sanki gereksiz düşüncelerimi saçlarımdan akıtmak istercesine.Yüzümde bir tebessüm beliriyor o anda.Her şey sanki yerine oturmuştu ve ben rahatlayabilmiştim kentin kalp boşluğunda gezinerek.O boşluğu da dolduran yıldızlardı bir nevi…Şehrin nefesi ise rüzgardı belki de,kim bilebilir…
-Bir yıldız kaydı- sanki bugünlük bu kadar yeter “Hoşça kal” dercesine…
Buğulanmış gözlerim,yorulmuştu besbelli…Gecenin karanlığında ışık provalarına sığınmıştım ve de rahatlamaktan yana büyük bir pay almıştım?Yeni bir güne başlarken ihtiyacım olacak neşemi de nemlendirmiştim gözyaşlarımla…
Hoşça kalın elemli düşünceler,hoş geldin bana ölümü hissettiren uyku…