Ankara’da eylülün ilk hafta sonu,
Bir sonbahar günü,
Yağmur yağıyordu, ıslandım;
Sensiz, yalnız ve tek başıma yürürken,
Hiç çıkmadın aklımdan, düşümden,
Yağmur damlaları sen gibi sardıkça bedenimi.
Sanki saçlarımdan buharlaşıp uçar gibiydin,
Farkında bile olmadım üşüdüğümün,
Yol boyu seni düşünüp yürürken.
Temmuzun ortasındaki yolculuğumuz aklıma geldi,
Seni görür gibi oldum puslu pencerelerde gülerken,
Vücuduma değen her damlaydın sanki,
Senin gelişin sanırdım yağmurun sesini,
Yağmur değil de sen düşerdin gönlüme...
Bir derin ohh çektim gizlice,
Görülebilme ihtimalinin verdiği korkuyla,
Bazen sessiz, derinden bazen de hızlı yağarken,
Kendime güldüm ve hep seni düşündüm...
İşte bu yağmurla birlikte yaşadım sensizliğin hüznünü
Unutmadım, unutamadım, unutmayacağım,
Seni ömrümce...
