AYRILANLARA

Elimde bavul içi düş kırıklıklarıyla dolu
Çıkıyorum kapıdan kırgın yılgın darmadağınım
Önüm yalnızlık ardım pişmanlık dolu
Gidiyorum buralardan kırık dökük paramparçayım

Oysa ne emekler vermiştik
Ne zorluklara göğüs germiştik
Ne oldu bize neden değiştik
Yar diye gönlümüze ayrılığı seçtik

Buz kesti yüreğimiz ısınmaz oldu
Söndü ocağımız dumanı tütmez oldu
Kilitlendi kapılar örtüldü perdeler
Gayri şenlenmez artık yuvamız viran oldu

Şimdi sen yoluna ben yoluma gider olduk yar
İki umarsız yolcuyuz beter olduk yar
Ne ben sana gel ne sen bana gitme diyorsun
Tutuldu dillerimiz lal olduk yar

Şimdi deli doluyuz mağruruz
Kal gitme diyemeyiz gururluyuz
Son sözü ilk söylemekle suçluyuz
Biliyormusun yar biz bize özür borçluyuz

Ne ben dal olabildim tutunacağın
Başını omuzuma koyupta ağlayacağın
Ne sen yar olabildin sığınacağım
Ömrümü ömrüne katıp yaşayacağım

Olmadık yar olamadık bunu itiraf etmeliyiz
Şimdi hırsın esiriyiz öfkeliyiz hissetmeyiz
Birgün dinginleşip keşke ayrılmasaydık diyeceğiz
İşte o gün yar biz o zaman öleceğiz

Dinmeyecek kulaklarımızda mazinin hoş sadası
Her ahh çekişte depreşecek yüreğimizin yarası
Albümlerde solacak aşkımızın ağlaşan hatırası
Yakacak yar kavuracak bizi pişmanlığın acısı:kk: HASAN YÜKSEL 08.09.2002.00.22


Bu şiirim birbirini severek hırsın kurbanı olup kapıyı çarpıp çıkarak ayrılanlara ithaf olunur.
Her zaman son bir şans vardır ,almak vermek gerekir diye düşünüyorum.