Sen çok yaşa!
Huzur senin adındı
Bana ben denilen ilk günden beri
Bazen dere boyu, bazen dağ başı,
Ben senin uğraşında,
Kendimle bıraktın yâ beni baş başa,
Sen de biliyordun; kırk yedi yaşındaydım
Bulutlar açıldıysa, sadece sana
Dehlizlerin sonu hâlâ karanlık,
Ben yolun başındaydım...
Leyleklerden almadım haberini
Güvercin beklemenin ne zamanı ne yeri
Bir el aralamayacak göğü üstelik
Çünkü kanlı canlı bir adamım ben,
Kanlı canlı olur zaten bütün adamlar
Belki görmedin bile sırtımdaki gömleği,
Aklında sürekli aynı soru var:
Papatya falı nasıl çıktı?
Bilmez misin hep nasıl çıkar?
Sen sadece çıkmayınca anlarsın;
Dokununcaya kadar o bir çiçektir
Sorduklarını bilmez de papatyalar,
Sormadıklarının hepsi gerçektir!
[ses]http://jeep.cfasp.de/upload/310524.wma[/ses]
ŞiiR Selçuk BEKAR.
miley17: