Bugünlerde yine karıncalanmaya başladı yüreğim…

Cığlık cığlığa haykırmak istiyorum!

Sevgiye inanmıyorum ben…
Yok öyle birşey,
Yok
Yok
Yok…!

Olmuyor, içimde bir yerlerde inanıyorum körü körüne…

Kahretsin…!

Neden, neden bitiyor sevgiler..
Bitmeyecek dediğim sevgiler son buluyorken, ben nasıl inanırım
körü körüne?

Ben, bende bittim artık..
Mutluluk çok uzakta sanki..
Ama bir o kadar da yakın…

Uzanıyorum…
Sarılıyorum sımsıkı…
Bir korku saplanıyor ruhuma hançer misali…
Çıkmak bilmiyor…
İnanma diyor haince…

İnanma, yalan olacak tıpkı diğerleri gibi..
İnanma, sonu belli!!!

Sonu belliymiş…
Bile bile ruhumu atıyorum dipsiz bir kuyuya…
Git gide daha da derinlere iniyorum…
Kurtulamıyorum…
Gücüm yok!
Anlamsız bir çıkmaz da yüreğim…

Sonu belli bir sevgiye ‘’merhaba’’ dedim öyleyse ben…
Şimdi mutluyken, korkular mutsuzluğa itiyor ruhumu..
Ve ben hiçbirşey yapamıyorum!!!
Sonu belli bir sevgi yaşıyorum, içime işleyen seninle…
Sonu belli bir acıyla, dansediyorum şimdi…
Korkularıma yenilip, mutluluğumu mutsuzluğa çeviriyorum da
elimden birşey gelmiyor…

Seviliyorken, senden habersiz korkularla kendime haram
ediyorum mutluluğu…
Ellerimden kayıp gidiyor sevgi…

Sonu belli…
Beni, sona yaklaştıran son iki kelime…

Acının ta kendisi; sonu belli bir sevgi...

sonu belli bir ilişki yasamanın manası var mı?
gerçekten bu hale geldi mi?
neden her dilde aynı söz: sonu belli !!!!!!!!!