[b]
Bazıları gidiyor !
Bazıları alışmaya çalışıyor ..
Hayat işte. Pek bir şey kalmıyor geriye. Oturup saatlerce ağlamana sebep olan şeyler, bir süre sonra sadece gözlerinin dolmasına sebep olabiliyor.
Sokakta yanından geçen birinin parfümü. Başkasının sesini ona benzetmek. Onunla dinlediğiniz şarkılar. Beraber gittiğiniz yerler. Hatta sadece adını duymak ..
" Unuttum. " diyorsun artık etrafındakilere değil mi? Sen kimi kandırıyorsun? O kadar kolay mı unutmak? Her " Unuttum. " cümlesinin altında " Gel artık çok özledim. " yatıyor aslında değil mi? Bütün gücünle bağırmak istiyorsun. Olmuyor ama işte. Sesin çıkmıyor.
O başka kollarda huzur bulmuşken sen onun mutluluğuyla yetinmeye çalışıyorsun. Elinden bu geliyor sadece. Sonra farkında olmadan bir başka dünya yaratıyorsun kendine. Hayallerini en kara kutulara saklamak zorunda kalmadığın. Her gece burnunu onun boynuna yaslayıp kokusuyla uykuya daldığın, her sabah onunla uyandığın bir dünya kuruyorsun kendine. Ve onu başkasıyla gördüğün, duyduğun her saniye dünyan başına yıkılıyor. Asla bıkmıyorsun değil mi? Hep yeniden, yorulmadan tekrar yaratıyorsun dünyanızı. Ve hala döneceği günü bekliyorsun değil mi? Yapma. Yaralama kendini daha fazla. Kendi ellerinle yık son kez o dünyayı. Bu defa onu ne kadar özlediğin değil de ne kadar güçlü olduğunu haykır gerçek dünyaya.

Yapamıyorsun değil mi?
Sadece özlüyorsun.
Anlıyorum ..[/b]

İlkokul 5, aynı sınıftayız. Her sabah koşa koşa gidiyorum okul bahçesine, servisinin gelmesini bekliyorum. Arka sıramda oturuyor ve ders esnasında el aynamdan kendime bakıyor gibi yapıp çaktırmadan onu kesiyorum. Fark etmediğini sanıyorum. aynadan gözüne ışık yansıdığı için her seferinde gözlerini kamaştırıyor. Benden etkilendiği için kamaştırdığını sanıyor, üstüme alınıyorum.






Sınıf içinde de epey yakınız, samimi bir muhabbetimiz var. Saçımı çekiyor, eteğimi kaldırmaya çalışıyor, ismimle dalga geçiyor, dersin ortasında kafama kağıt tomarı atıyor falan... Bana karşı boş değil yani.


Bütün ailem dalga geçiyor. inek diyorlar, sümüklü diyorlar ona. Halbuki sümüklü değildi. Bağışıklık sistemi güçsüzdü ve çok sık hasta oluyordu. Neyse.



Bir gün sınıf başkanımız ali'yle beraber ayıcıklı jelibon yiyorduk. Sınıf başkanımız ali çok yakın bir arkadaşımdı. Kendi aramızda gülüşürken bir yandan etrafı kolaçan ediyordum, biricik aşkımın nerde olduğunu görebilmek için. Bir de ne göreyim? Dolabın arkasına gizlenmiş, sınıf başkanımız ali'ye ölümcül bakışlar atıyor. Belli ki deliler gibi kıskanıyor beni. O an dualarım kabul oluyor, emin oluyorum bana aşık olduğuna.



Birkaç ay kadar bekliyorum. bu süre zarfında biraz daha yakınlaşıp kovalamaca ve saklambaç oynamaya başlıyoruz. Ama ne yazık ki hala itiraf edemiyor beni sevdiğini. Halbuki gelse açık açık söylese ne olur değil mi? (Harbiden ne olabilirdi sanki? Sevgili mi olacaktık? Olsak ne olacaktı?) Neyse.



Bakıyorum bundan tık yok, dominant kadın ruhumun etkisiyle yine bir saklambaç oyunu esnasında bunu sakladığı yerde bulup (hep aynı yere saklanırdı zaten) 'seni seviyorum!' diyorum.


Ortamda bir anda south park sessizliği hakim oluyor. Dehşet dolu gözlerle yüzüme bakıyor - bana 3 saat gibi gelen - 7-8 saniye boyunca...








Ve kalkıp gidiyor!




O günden sonra küsüyor benimle. Bildiğin küsüyor yahu. Okul bitene kadar, senelerce hiç konuşmuyor.









Velhasıl kelam, o gün bugündür; delicesine aşık olduğum kişiye bile, o duygularını açmadan sevdiğimi söyleyemem. Sanki kocaman adam küsüp gidecekmiş, seviyor olsa da vazgeçecekmiş gibi...



(ALINTI)

http://www.youtube.com/watch?v=3sWdsF2aEyo

kopmak garanti

http://www.youtube.com/watch?v=wYjbTWKY9...BD1BCB2147