http://www.youtube.com/watch?v=86Pw4qFUjE4

6 yaşında daha ağzında dişleri yok yerim ben onu yaaaaaaaaaa sese bakın çocuktaki

Sen olmazsan biteceğimi düşünüyorsun ya, merak etme bana bir şey olmaz. Sen gittin diye dünya durmaz. Güneş yine doğar sabahları, yine akşam olur, yıldızlar parlar.
Her aşkın sonu gibi acıtır elbette içimi ayrılık. Yaşadıklarımıza koca bir tebessüm yapıştırır, yüreğimin kasasına kaldırırım.
Sonra bir müddet kendime dönerim. Yalnızlığımla mühürlerim kendimi. Suya, havaya, toprağa sığınırım. Bazen bir şarkı çalar, belki birkaç damla gözyaşı dökerim.
Bol bol kitap okurum, beste yaparım, eski Türk filmlerini izlerim. İlk günler battaniye altından çıkmam, televizyondaki gündüz kuşağında ne varsa, hepsini tek tek izlerim.
Arkadaşlarıma anlatırım ayrılığımızı, senden bahsederim biraz; onlar sıkılınca dinlemekten, alırım elime kağıt kalemi satırlara yazarım.
Bol bol yemek sipariş ederim dışarıdan. Elim kolum kalkmaz birkaç gün, belki bir hafta… Sonra iş, güç, faturalar, kira derdi ve hayatın yükleri dikilir kapının önüne. Depresyona girmenin, hastalanmanın bile lüks olduğunu anlarım yaşamımda.
Açarım perdeleri, odama güneş girer. Sonra uzun ve sıcak bir banyo yaparım. Ardından güzel bir kahve pişiririm, kokusu bütün eve yayılır. Alırım karşıma resmini, seni ararım, açmazsan mektup yazarım. İçimde kalanları tek tek anlatırım.
Sonra toplarım sana ait ne varsa, bir kutuya koyarım. Dolabın üstünde duran sandığa atarım. Diğerlerinin yanına….
Sen gittin diye dünya durmaz. En fazla biraz acı çeker, ağlarım. Onu da üstüne alınma, ben her biten aşkın ardından bu töreni yaparım.
Candan Ünal

Yaşadığımız zaman diliminde bir sıkıntı var. Tüketim toplumu olduk. Cep telefonunu üç ay kullanınca sıkılan ve yenisini almak isteyen insanın; bir ilişkiyi ne kadar süre götürebileceğini düşünüyorsunuz?
Büyük şirketler, dünya devleri, medya ve daha pek çok güçlü makam el ele verdi ve çağımıza tüketim manyaklığını aşıladı. Marka takıntısı, kumar kadar tehlikeli hale geldi.
Senelik kazancı kadar fiyatı olan cep telefonunu krediyle satın alan mı istersin, hiç giyip gidecek yeri olmamasına rağmen bütün maaşını bir modacının enteresan model ayakkabısına yatıran mı?
Tatmin olmuyoruz! İşin temelinde bu duygu var: Tatminsizlik! Aslında farklı alanlarda obezite sorunlarımız var. Kilolu insanların çoğunda yemek; hayatındaki boşluğu doldurmak, mutsuzluğunu gidermek için bilinçsizce yaptığı bir eylemdir. Hepimiz tatmin olmak için farklı obezlikler yaşar olduk.
İlişki obezliği en sık görülenler arasında yerini aldı. Nerde akşam, orada sabah yaşamak eskiden beri vardı ama bu hayatı alkışlayanların sayısı bu kadar fazla değildi. En azından ihanet henüz normal karşılanmıyordu!
En mutaassıp, muhafazakar düşündüğümüz konularda bile esnedik, genişledik, değiştik, değiştirildik. Bazı yerlerde çok faydası oldu ama biz milletçe her şeyi abartmaya meyilli olduğumuzdan, onun da ucunu kaçırdık.
Velhasıl, şimdi herkes ilişki arıyor, ilişki istiyor. Karşılığında ne veriyor? Çoğu zaman nankörlük, vefasızlık… Lafa gelince ne diyor? Adam gibi adam olsun, kadın gibi kadın olsun yeter. Bulunca ne yapıyor? Maaşını, yürüyüşünü, giyinmesini, arkadaşlarını ve daha kim bilir nesini beğenmiyor…
Sonuçta bize lazım olan aşk mı, sağılacak bir hayvan mı, kullanılacak bir eşya gibi sevgili mi; yoksa gerçekten ömrümüzü paylaşacak bir yürek mi? Ne aradığınızı iyi düşünün, ne istediğinizi de! Çünkü bazı niyetler, dualardan daha çabuk yerine ulaşır.
Candan Ünal

Şurada, tam yanımda biri olmalıydı oysa. Şu kocaman şarap şişesini tek başıma bitiremeyeceğim için söylenmemeliydim. Ayaklarımızda kalın çoraplar, üstümüzde paylaştığımız bir küçük battaniye, yan yana oturmuş karın yağışını izliyor olmalıydık.
Fonda güzel bir müzik çalıyorken, neden kışı bu kadar sevdiğimi anlatmalıydım ona. Yakında duran kitaba uzanmalıydı eli; açıp içinden en sevdiği bölümü okumalıydı. Birlikte susmalıydık beyaz sessizliğin orta yerinde.
Yoldan geçen insanların ayak izlerine bakıp hikayeler uydurmalıydık hakkında. Kim olduklarını, nereye gittiklerini anlatan küçük öyküler yazmalıydık.
Mumlarımızın kokusu sarmalıydı odayı, şu tarçın ve vanilya olanı ne çok sevdiğini söylemeliydi. Ben gülümsemeli ve kendimle gururlanmalıydım, sanki çok matah bir işmiş mum seçmek gibi…
Fırından kokusu yükselmeliydi yeni pişirdiğim kekin. Şarapları bitip, yemek masasını kaldırıp kahveleri hazırlamalıydım. Yanında tarçınlı, elmalı bir dilim kek getirmeliydim üstünde dumanı tüten. “Bu kekine bayılıyorum..” demeliydi. Gülümsemeliydim…
Gecenin ilerleyen saatlerinde aklımıza çılgınca bir fikir gelmeliydi. Üstümüzü giyinip kartopu oynamak için inmeliydik kapının önüne. Bütün dairelerin ışıkları sönmüşken, kahkahalar atarak kartopu oynamalıydık.
Birkaç komşu camı açıp bakmalıydı halimize uyku sersemi; aşağıdan onlara seslenmeliydik:”Hadi inin siz de, her gece uyursunuz ama bu kar bir daha gelmez!”diye.. Kafalarını sallayıp girerlerdi herhalde içeri, bütün kasvetleriyle…
En sonunda yakalamalıydı beni bir köşede, birlikte yerde yuvarlanmalıydık. Uzun bir öpücük kondurmalıydı dudaklarıma, havanın ne kadar soğuk olduğunu bir anda unutmalıydı bedenim. Sevginin sıcaklığı eritmeliydi yamacımızdaki karı bir anda.
Üşüdüğümü söyleyip eve çıkarmalıydı beni. Küveti doldurup sıcacık suyla, birlikte içine girmeliydik. Bütün vücudumuzu rahatlatıp suyun o dingin dokunuşuyla, sonunda kendimizi yatak odasında bulmalıydık. Kar bize yeniden aşkı hatırlatmalıydı.
Şimdi yanımda biri olmalıydı… Sevdiğim, sevildiğim ve aynı yöne bakabildiğim…..
Candan Ünal

Geçen yılda yaptığınız ve hata olduğunu düşündüğünüz şeyleri bir sayfada alt alta yazmayı deneyin. Bakalım liste ne kadar uzuyor. Olayları değil, konunun özünü bulup onu not edin.
Bu listelerde en sıklıkla karşılaşılan sorunlardan biri, güvendir. “Aldatılıyor muyum?” İşte insanın ruhunu kemiren bu soru, normal zamanda asla yapmayacağı şeyleri yapmasına neden olur.
Tanıdığım ve kişiliklerine, hayata bakışlarına güvendiğim pek çok kadının, konu erkek arkadaşları veya eşleri olduğunda nasıl değiştiklerini, delirdiklerini çok defa gördüm.
Cep telefonuna gelen mesajları gizlice kontrol etmeler, son aramaları ve cevapsızları her akşam gözden geçirmeler, msn mesenger ve Facebook şifrelerini ele geçirmek için olmadık işler yapmalar ve daha neler neler… Size tanıdık geldi mi?
Bir ilişkiniz varsa, seviyorsanız ve onunla birlikte olmaya gönüllüyseniz, şunu aklınızda tutun lütfen: Yapmak isteyen yapar, sizin de ruhunuz duymaz! Bir insanın yeter ki canı aldatmak istesin, onu engelleyemezsiniz. Sonrada öğrenebilirsiniz ama engel olamazsınız.
Güveninizi zedeleyecek hiçbir davranışta bulunmamasına rağmen, sevgilinizi sürekli dedektif gibi takip etmek ve ipucu aramak, sonunda alakası olsun olmasın bir iz bulmanıza neden olur. Bu konuyu o kadar çok düşünür ve aslında içten içe yakalamayı dilersiniz ki; sonunda başarırsınız!
Kendiniz adına şu soruyu iyi düşünün: Güvensizliğiniz sadece erkek arkadaşınıza karşı mı, yoksa herkese karşı benzer endişeler duyuyor musunuz? Genel olarak herkese karşı bir güven sorunu mu yaşıyorsunuz?
Cevabınız ne olursa olsun, ilişkinizin sağlıklı, özverili ve sevgi dolu devam edebilmesi için, en önemli etkenlerden biri güvendir. Güven duymadığınız bir ilişki, eninde sonunda bitmeye mahkumdur. Hep bu söylediğimi düşünün; isterse yapar ve mutlaka bir kılıf bulur. İnsanın yeter ki, canı yapmak istesin….
Candan Ünal

En büyük hayalim bu benim, seninle yaşlanmak.. Seninle yaşamak kısmını ben sensiz de beceriyorum zaten, benim derdim seninle yaşlanmak.
Öyle bahçesinde çiçekler ekilmiş, tek katlı ve köpeğimizin olduğu bir ev değil isteklerim. Onu becerememek korkusuna yeniğim. Daha basit ve daha sıradan bir şeyler peşindeyim.
Başka bir şehre gidip, bir pansiyon işletmek, bu şehri terk edip entellerin yaptığı gibi başka bir denize bakarak yine aynı şeyi yapmak heyecanına da sahip değilim.
Aşk, bunlar olmadan da yaşanıyor. Biz seninle tam tersine gidelim. Şehrin göbeğinde bir eve, sıkıntının, trafiğin keşmekeşine; yani ayrılmayalım bu şehirden….
İstanbul’ u seninle daha çok severim ben. Sensiz zor katlanılır olduğu da bir gerçek ama bu şehrin büyüsüne de, en az senin gözlerine olduğum kadar aşığım.
Daha basit şeylere hasretim ben. Eve gidip birlikte yemek yapalım mesela. Yemek dedimse, sen ilk günlerin hatırına salatayı yap; sonra nasılsa hepsi benim başıma kalacak.
Ardından televizyon karşısında pinekleyelim. Sen benim seveceğim bir diziyi zorla seyret, ben senin maç yorumlarına anlıyormuş gibi katlanayım.
Pijamalarımız olsun üstümüzde, bildiğin pamuklu, pazen, üstünde hayvan resimleri olan. Hiç öyle iç gıcıklayan şeylerle başlamayalım. Gündelik olsun her şey. Bakalım sen beni; yüzüm makyajsız, üstümde şişman gösteren pembe pijamam, saçım başım dağılmış ve gece horlayınca da sevecek misin?
Basit isteklerim var benim. Mumlu sofralarda, şampanya kadehleriyle süslenmiş, şık ve cazibesi Külkedisi kadar sürecek masalsı gecelere hasret değilim. Bir paket çekirdekle çok daha mutlu olabilirim.
O yüzden ver elini gidelim; uzaklara değil, sadece eve…
Candan Ünal