10-14-2009, Saat: 12:18 AM
Uyanma küçük kız! Uyanma ve görme kahramanın olamayışımı!
Ağlamaklı bir uykunun koynundasın. Düşten düşe düşerken nöbetleşe bir çığlık
gibi irkiliyor bedenin. Bedenin titredikçe adım duyuluyor dudaklarının
arasından. Sızılanır gibi, yankılanır gibi... Adım gibi eminim ki,
düşlerinde bile kalabalıkların içinde kaybolmuş ruhunu bulamayan iz bilmez
bir kahramanı oynuyorum. Adım gibi eminim ki, düşlerinde bile seni
korkularından koruyamayacak kadar korkak bir kahramanı oynuyorum. Adım gibi
eminim ki, düşlerinde bile kahramanın olmayı beceremiyorum.
Uyanma küçük kız uyanma ve görme!
Pişman değilim ama keşke soran gözlerine konuşmak yerine "susacak var" diye
bakabilseydim. "Susacak var" diyebilseydim. Geç bir itiraf her şey. Geç
gelen gerçek incitti içini. İçin için ağlamalara ittim seni. Kendi
ellerimle, kendi sesimle... Yersiz susuşlarımdı seni itaatsiz konuşmalara
boğan. Zamansız sessizliğimdi seni haykırışlara şahlandıran.
Şimdi uyanma küçük kız! Uyanma ve görme çaresiz kahramanlığımı!
Adım düşmüyor dudaklarından. Adım dökülüyor yalvaran sesinle kulaklarıma.
Oysa isyandasın. Bir uyansan, meydan okuyacaksın varlığıma. Gözyaşların
süzülüyor saçlarına doğru. Her bir damla dağlıyor beni. Bin parçaya ayrılmış
bedenimin tek bir parçası bile dokunamıyor sana. Öyle uzağındayım ki... Ama
biliyorum; beni büyütüyorsun düşlerinde.
Uyanma küçük kız! Uyanma ve daha da büyüt çocukluğunu unutmuş ruhumu.
Yazmıştım ya "yaşadığını kanıtladığın için teşekkür ederim" diye, hiçbir
şeyle ödenmez bir varoluştu gülüşün. Kaç teşekkür az gelir bilsen ya da kaç
bakış. Ölmüş bir kalemi dirilttiğini bilmedin ve görmedin hiç. Gereksiz bir
suskunlukla gizledim bendeki senin gerçeğini. Kahramanın değildim,
kahramanımdın benim. Bilemedik rollerimizi. Belki de bu yüzden hep şaşırdık
repliklerimizi. Hep dil sürçmelerinde kaybettik aslımızı.
Uyanma küçük kız! Uyanma ve görme yok oluşumu.
Beni eski bir yarayla aldattığın gün anladım aslında seni ne kadar da çok
sevdiğimi. "Sevmeseydim gitmezdim" dediğimde ne çok istedim
Ağlamaklı bir uykunun koynundasın. Düşten düşe düşerken nöbetleşe bir çığlık
gibi irkiliyor bedenin. Bedenin titredikçe adım duyuluyor dudaklarının
arasından. Sızılanır gibi, yankılanır gibi... Adım gibi eminim ki,
düşlerinde bile kalabalıkların içinde kaybolmuş ruhunu bulamayan iz bilmez
bir kahramanı oynuyorum. Adım gibi eminim ki, düşlerinde bile seni
korkularından koruyamayacak kadar korkak bir kahramanı oynuyorum. Adım gibi
eminim ki, düşlerinde bile kahramanın olmayı beceremiyorum.
Uyanma küçük kız uyanma ve görme!
Pişman değilim ama keşke soran gözlerine konuşmak yerine "susacak var" diye
bakabilseydim. "Susacak var" diyebilseydim. Geç bir itiraf her şey. Geç
gelen gerçek incitti içini. İçin için ağlamalara ittim seni. Kendi
ellerimle, kendi sesimle... Yersiz susuşlarımdı seni itaatsiz konuşmalara
boğan. Zamansız sessizliğimdi seni haykırışlara şahlandıran.
Şimdi uyanma küçük kız! Uyanma ve görme çaresiz kahramanlığımı!
Adım düşmüyor dudaklarından. Adım dökülüyor yalvaran sesinle kulaklarıma.
Oysa isyandasın. Bir uyansan, meydan okuyacaksın varlığıma. Gözyaşların
süzülüyor saçlarına doğru. Her bir damla dağlıyor beni. Bin parçaya ayrılmış
bedenimin tek bir parçası bile dokunamıyor sana. Öyle uzağındayım ki... Ama
biliyorum; beni büyütüyorsun düşlerinde.
Uyanma küçük kız! Uyanma ve daha da büyüt çocukluğunu unutmuş ruhumu.
Yazmıştım ya "yaşadığını kanıtladığın için teşekkür ederim" diye, hiçbir
şeyle ödenmez bir varoluştu gülüşün. Kaç teşekkür az gelir bilsen ya da kaç
bakış. Ölmüş bir kalemi dirilttiğini bilmedin ve görmedin hiç. Gereksiz bir
suskunlukla gizledim bendeki senin gerçeğini. Kahramanın değildim,
kahramanımdın benim. Bilemedik rollerimizi. Belki de bu yüzden hep şaşırdık
repliklerimizi. Hep dil sürçmelerinde kaybettik aslımızı.
Uyanma küçük kız! Uyanma ve görme yok oluşumu.
Beni eski bir yarayla aldattığın gün anladım aslında seni ne kadar da çok
sevdiğimi. "Sevmeseydim gitmezdim" dediğimde ne çok istedim