10-31-2008, Saat: 10:22 PM
Merhaba yine ben geldim elimde birkaç can kırıklığı, biraz kalp ağrısı bir de birde bitip tükenmek bilmeyen bir hasret var. İçimi kemiren bazen nefes bile aldırmayan… Ne yazacaksınız bana ilaç olarak sakın eskiden yazdığınız geçici tedavi eden hapları vermeyin, sakın. Bir ara iyi olduğumu zannediyorum korumuyorum kedimi pervasızca yaşamak istiyorum. Sonra birde bakıyorum ki geçmiş ilaçların etkisi. Eğer öyleyse yine hiç istemem ben, ben kendi kendime iyileşirim ya. Hem ezelden gelen tarifler var bunu iyileştirmek için denenmiş. Elbet birisi tutar, elbet birisi iyi gelir he ne dersiniz? Söylesenize doktor bey. Anlaşıldı beni konuşturmak istiyorsunuz. Rivayetlerden ilki ve en acımasız olanı ‘Çiviyi çivi söker.’ Bilmem bu tabir mobilyacıların ne kadar işine yarar ama benden söylemesi kalp ağrısı çekenlerde yalan. Denedim mi? Hayır… Daha doğrusu asla. O söz başka türlü seven daha doğrusu sevdiğini sanan insanlar için benim için değil. İkinci rivayete göre ‘Zaman her şeyi çözer.’ Bu en çokta benim lafımdır bilirsiniz. Peki neden bunu bilir misiniz, neden ben bu lafı benimsemişimdir bu kadar? Çünkü hayattan öğrendiğim tek şey bu, çok zalim davrandı o hayat denilen süreç bana. Üzdü beni,yordu. Hep düştüm yoruldukça. Sonra benim düşüşlerim yetmedi başka düşüşler eklendi ardıma. Birde baktım ki artık bütün düşenler beni tutmakta benden güç almakta. Dedim ki geçer kanayan yaralar eğer Zaman geçerse. Geçti biliyor musunuz izleri kaldı her geçen yaranın, bir de yeni eklenenler olmasa, ama ben görmüyorum onları. Yaraların, izlerin, acının ne demek olduğunu çıkarttım sözlüğümden uzun Zaman önce. Onlar çıkınca geriye kalanlarla idare ediyordum, işte bilirsin mutluluk, neşe, sevinç. Ama çıkartmayı unuttuğum bir şey daha varmış ki benim bütün sözlüğümü içinde barındıran, aşkmış o. Biliyordum aslında okumuştum ama tam anlamı bana öğretilirken ki o zaman anladım öğretilmesi gerektiğini okundukça anlaşılamayacağını, zil çaldı birden kendime geldim. Eğer anlamını öğrenirsem çıkarttığım sözcüklerin ekleneceğini düşündüm. Korktum. Elimden sözlüğü attım ve koşmaya başladım var gücümle, uzaklaşmaya ama olmadı hangi yola girsem hep aynı yere geri döndüm. En son kaçışım dışında şimdi nerdeyim çok meraklandırmadan söyleyeyim. O geçmesi gerekli olan Zamanın durduğu yerdeyim evet, şuan tam oradayım ne bir adım sağında, ne de solunda. Zaman geçmiyor burada dolayısıyla toz kaplayamıyor üzerini kitapların her şey donuk, sanki dün gibi yaşananlar, yaşanamayanlar. Evet şimdi sıra sizde doktor bey. Ben söyledim derdimi, hadi durmayın söyleyin içinizden geçen ne varsa ne ilaç lazımsa alayım aşağıda ki eczaneden. Ne o sizde mi durdunuz, yok mudur Zamanı hızlandıracak, hızlandırmasından geçtim onu akmaya zorlayacak bir ilaç? Galiba ben biliyorum tek çare benim, ben istemiyorum ki akıp gitmesini Zamanın, tozların uçuşup en güzel anları kaplamasını boşuna bakmayın öyle istemeyeceğim de belki sözlük anlamıyla yaşamaktan kaçtım o kelimeyi ama kendimce yaşarım ben, kimseye zararım dokunmadan, kimsenin zararının dokunmasına izin vermeden…
