05-27-2008, Saat: 02:58 PM
İsyanlarım vardı aşk´a ve hayata dair.
Hep ben elimden geleni yaptım derdim. Hep daha fazlasını hakettiğimi hissederdim.
Suçlarını üstlenip bedellerini ödemek erdemdir elbet bilirdim.
Suçlarımın bedellerini teker teker öderdim.
Hep çok sevdiğimi söyler onunla saatlik ilgilerimi delil olarak seçerdim.
İsterdim, savaşırdım, uğraşırdım ve elbet bir gün bende yorgun düşerdim.
Hırslıydım hep kazanamadıklarıma.
Seni kaybetmeyi yediremedim, seni istedim, savaştım, uğraştım ve mutluluğa ramak kala yorgun düştüm.
Ruhani gel-git ler yaşarken onca yıllık birikimi bir kenara koydum, çektim gittim.
Oysa senin, kimseyle kıyaslayamayacağım insani yanların vardı.
O herkesin soluğunu kestiği zırhın gururdu ve bir tek benim kapımdan geçerken portmantoya bırakılıyordu.
Minnettarlığın gizliydi içine işlerdi insanın ve ellerini açtığında mutlaka adım vardı.
Küçük hataların vardı affımda, içimde küçük yaralar bırakan.
Oysa sen büyük hatalarımın namusu sayardın kendini ve sahiplenirdin.
Herşeyi hakettiğimi ve senin bencil olduğunu düşünürdüm.
Oysa sen diğerlerinin aksine kötülüğümden yana bir kelime söylemezdin.
Yanımda olmasanda, elimi tutmasanda hep içimdeydin. Ben hep seni çok sevmemin sonucu sayardım içimdeki yaşayışını.
Oysa her anımda öylesine taşırdınki beni aralıksız her soluğumda benimle atardı kalbin.
Sana her seni sevdiğimi söylediğimde derecesi artar sanardım ve aklımca sana fark atmıştım.
Oysa sen az söylerdin çok hissettirirdin.
Babam gibiydin tıpkı güçlü ve sakin.
Olacakları önceden görür ve soğukkanlılığını bozmazdın.
Bense fevriydim ve tüm sabırsızlığımla geri dönüşü olmayan cümleler kurardım.
Ardından senin ne kadar umursamaz olduğunu vurgulardım.
Sık sık yanlış ifade ettiğin cümlelere takılır olmadık takıntılar yaratırdım.
Biraz paranoyaktım.
Oysa sen hep susmak isterdin bende söyleyecek bir şeyin olmadığı için sanardım.
Sen "Biliyorum, sinirlisin.. Sakinleşince konuşalım ya da zamana bırakalım." derdin..
Ama ben o zaman denen illeti bir türlü doğru kullanamadım.
Şimdi soracaksınız neden bunları yazıyorsun diye.Belki günah çıkarmak için belki rahatlamak belkide örnek olmak için.Bu gün bir arkadaşımın söylediği söz sert bir tokat gibi çarptı yüzüme ve bunları farketmemi sağladı. Geyiğine bir muhabbet sırasında saçma konuştum yalanda olsa. Dediği şuydu: " O sana iyilik yapıyor, seni düşünüyor ve her şeye rağmen yanında diye yapıyorsun değil mi ? O onca şeyin ardından seni kabullenip açtığın derin yaraları yine senin için sarmaya çalışırken sen sırf bir eğlence uğruna hakkına giriyorsun. Oysa diğeri kötülük yapmasına rağmen hakkında konuşmaya bile çekiniyorsun. Yazık. Duymasın bunları." Dondum kaldım.. Haklıydı çünkü ve ben oen nefret ettiğim insan tipine dönüşüyor gibiydim. Dediği şuydu aslında kısaca "Sen onu haketmiyorsun!" ve haklıydı. Oysa ben onu haketmek için ne kadar çok şey yaptığımı sanıyordum. Şimdiyse herşeyi bırakmış denizin ortasında bir kayık gibi sağa sola sallnırken beni sessizce karaya çeken fırtınanın o olduğunu hiç düşünemiyordum. Şimdi farkına vardım. Belkide yıllarca asılsız söylentilerin arkasındaki gerçekler gibi yanımdaydın..
Mavim..
Aylin Bilgin
Mayıs 2007
Hep ben elimden geleni yaptım derdim. Hep daha fazlasını hakettiğimi hissederdim.
Suçlarını üstlenip bedellerini ödemek erdemdir elbet bilirdim.
Suçlarımın bedellerini teker teker öderdim.
Hep çok sevdiğimi söyler onunla saatlik ilgilerimi delil olarak seçerdim.
İsterdim, savaşırdım, uğraşırdım ve elbet bir gün bende yorgun düşerdim.
Hırslıydım hep kazanamadıklarıma.
Seni kaybetmeyi yediremedim, seni istedim, savaştım, uğraştım ve mutluluğa ramak kala yorgun düştüm.
Ruhani gel-git ler yaşarken onca yıllık birikimi bir kenara koydum, çektim gittim.
Oysa senin, kimseyle kıyaslayamayacağım insani yanların vardı.
O herkesin soluğunu kestiği zırhın gururdu ve bir tek benim kapımdan geçerken portmantoya bırakılıyordu.
Minnettarlığın gizliydi içine işlerdi insanın ve ellerini açtığında mutlaka adım vardı.
Küçük hataların vardı affımda, içimde küçük yaralar bırakan.
Oysa sen büyük hatalarımın namusu sayardın kendini ve sahiplenirdin.
Herşeyi hakettiğimi ve senin bencil olduğunu düşünürdüm.
Oysa sen diğerlerinin aksine kötülüğümden yana bir kelime söylemezdin.
Yanımda olmasanda, elimi tutmasanda hep içimdeydin. Ben hep seni çok sevmemin sonucu sayardım içimdeki yaşayışını.
Oysa her anımda öylesine taşırdınki beni aralıksız her soluğumda benimle atardı kalbin.
Sana her seni sevdiğimi söylediğimde derecesi artar sanardım ve aklımca sana fark atmıştım.
Oysa sen az söylerdin çok hissettirirdin.
Babam gibiydin tıpkı güçlü ve sakin.
Olacakları önceden görür ve soğukkanlılığını bozmazdın.
Bense fevriydim ve tüm sabırsızlığımla geri dönüşü olmayan cümleler kurardım.
Ardından senin ne kadar umursamaz olduğunu vurgulardım.
Sık sık yanlış ifade ettiğin cümlelere takılır olmadık takıntılar yaratırdım.
Biraz paranoyaktım.
Oysa sen hep susmak isterdin bende söyleyecek bir şeyin olmadığı için sanardım.
Sen "Biliyorum, sinirlisin.. Sakinleşince konuşalım ya da zamana bırakalım." derdin..
Ama ben o zaman denen illeti bir türlü doğru kullanamadım.
Şimdi soracaksınız neden bunları yazıyorsun diye.Belki günah çıkarmak için belki rahatlamak belkide örnek olmak için.Bu gün bir arkadaşımın söylediği söz sert bir tokat gibi çarptı yüzüme ve bunları farketmemi sağladı. Geyiğine bir muhabbet sırasında saçma konuştum yalanda olsa. Dediği şuydu: " O sana iyilik yapıyor, seni düşünüyor ve her şeye rağmen yanında diye yapıyorsun değil mi ? O onca şeyin ardından seni kabullenip açtığın derin yaraları yine senin için sarmaya çalışırken sen sırf bir eğlence uğruna hakkına giriyorsun. Oysa diğeri kötülük yapmasına rağmen hakkında konuşmaya bile çekiniyorsun. Yazık. Duymasın bunları." Dondum kaldım.. Haklıydı çünkü ve ben oen nefret ettiğim insan tipine dönüşüyor gibiydim. Dediği şuydu aslında kısaca "Sen onu haketmiyorsun!" ve haklıydı. Oysa ben onu haketmek için ne kadar çok şey yaptığımı sanıyordum. Şimdiyse herşeyi bırakmış denizin ortasında bir kayık gibi sağa sola sallnırken beni sessizce karaya çeken fırtınanın o olduğunu hiç düşünemiyordum. Şimdi farkına vardım. Belkide yıllarca asılsız söylentilerin arkasındaki gerçekler gibi yanımdaydın..
Mavim..
Aylin Bilgin
Mayıs 2007
)