01-21-2008, Saat: 10:36 AM
"Beni gör. Senin için başladığım ilk yer burası olabilir.
Varlığımı işaretle. Sana, nasıl bakıp nerenle göreceğine dair bir işaret
gönderiyorum. Onun için önce gözlerimin içine bak. Orada senin için, hem yola
dair izler var ve hem de içime dair yollar..."
Beni gör; İçine akmam lazım. Dünyayı seninle birlikte senin içinden görmem,
seninle birlikte yeniden başlayabilmem, içime ilmeklenmiş bu eskiden emanet
masumsuzluk hissini seninle yenmem, yüzümün kirlerini ellerinle savuşturabilmem
lazım. Beni tutarken düşmeden durabilmen, çelmelerime rağmen bana inanman
lazım...
Beni duy; Nefesim eksilmeden sana sesimi duyurmam lazım. Yüzümü kaç kez izledin
şu aynadaki gölge oyunlarında, kaç kez yalanladım ben geçmişlerimi, kaç kez
kucaklayıp öptüm kendimi. Ben her sensizliğimde sendeleyişimde, çocukluğumun
kaldırımlarında, düşmemeye hevesli denge oyunlarında oynarken buldum kendimi.
Kum saati bu seferlik sözlere kanıp durabilir mi ya da büyüdümse şimdi
yıldızları eteğime düşürebilir miyim ki?
Öylesine garip bir yetişememe duygusu kaplamış ki içimi, ben sokup atılamadıkça
derinlerimden, susturulamamış kaygılara göz yumdukça, yalnızlığıma yaklaştıkça,
gazetelerden harfler kırparak yaşıyorum sanki günlerimi. El yazım kendimden
yorgun, kendime yabancı...
Ne zaman bu kadar keskin oldu bu sayfanın beyazlığı? Artık gözlerimde mi
yalancı? Yeterince kanatmadım mı kolumdaki çiçek izini? Karalanmış umutlarla
doldurduğum omuzlar buruşturup attığım hayatlar yetmedi mi?
Üç kere içtim ben bu sudan, hiçbiri senin kadar duru değildi. Yansıyanıma
gülümseyişimden korkup da boz bulanık cümleler kurmasam belki hala
benimleydin... Kim bilebilir ki?
Artık geç mi bilmiyorum? Boğulmaktan da korkmuyorum, dudaklarımı çatlatıp yine
de gülümsüyorum. Güneşim yakın biliyorum. Korkularımı yeniyorum, gitarımı da
kutusuna koydum artık susuyorum...
Dizlerimde tükenmez izleri, adını taşıyorum… Bana geleceğin günü bekliyorum...
İnanması zor biliyorum ama yine de saçlarım esse senden biliyorum...
Kimseciğim Seni Çok Seviyorum
Varlığımı işaretle. Sana, nasıl bakıp nerenle göreceğine dair bir işaret
gönderiyorum. Onun için önce gözlerimin içine bak. Orada senin için, hem yola
dair izler var ve hem de içime dair yollar..."
Beni gör; İçine akmam lazım. Dünyayı seninle birlikte senin içinden görmem,
seninle birlikte yeniden başlayabilmem, içime ilmeklenmiş bu eskiden emanet
masumsuzluk hissini seninle yenmem, yüzümün kirlerini ellerinle savuşturabilmem
lazım. Beni tutarken düşmeden durabilmen, çelmelerime rağmen bana inanman
lazım...
Beni duy; Nefesim eksilmeden sana sesimi duyurmam lazım. Yüzümü kaç kez izledin
şu aynadaki gölge oyunlarında, kaç kez yalanladım ben geçmişlerimi, kaç kez
kucaklayıp öptüm kendimi. Ben her sensizliğimde sendeleyişimde, çocukluğumun
kaldırımlarında, düşmemeye hevesli denge oyunlarında oynarken buldum kendimi.
Kum saati bu seferlik sözlere kanıp durabilir mi ya da büyüdümse şimdi
yıldızları eteğime düşürebilir miyim ki?
Öylesine garip bir yetişememe duygusu kaplamış ki içimi, ben sokup atılamadıkça
derinlerimden, susturulamamış kaygılara göz yumdukça, yalnızlığıma yaklaştıkça,
gazetelerden harfler kırparak yaşıyorum sanki günlerimi. El yazım kendimden
yorgun, kendime yabancı...
Ne zaman bu kadar keskin oldu bu sayfanın beyazlığı? Artık gözlerimde mi
yalancı? Yeterince kanatmadım mı kolumdaki çiçek izini? Karalanmış umutlarla
doldurduğum omuzlar buruşturup attığım hayatlar yetmedi mi?
Üç kere içtim ben bu sudan, hiçbiri senin kadar duru değildi. Yansıyanıma
gülümseyişimden korkup da boz bulanık cümleler kurmasam belki hala
benimleydin... Kim bilebilir ki?
Artık geç mi bilmiyorum? Boğulmaktan da korkmuyorum, dudaklarımı çatlatıp yine
de gülümsüyorum. Güneşim yakın biliyorum. Korkularımı yeniyorum, gitarımı da
kutusuna koydum artık susuyorum...
Dizlerimde tükenmez izleri, adını taşıyorum… Bana geleceğin günü bekliyorum...
İnanması zor biliyorum ama yine de saçlarım esse senden biliyorum...
Kimseciğim Seni Çok Seviyorum