08-31-2007, Saat: 01:57 PM
Hayallerine set çekebiliyor insan. Ama rüyalar, bilinç altılarına kadar keşfe çıkıyorsa işgâl için; hiçbir sınır eri sağ kalmaz. En gizlendiğin yerden başlarsın vurulmaya. Ölümün yüzüne gülmediği zavallılarsa, toplama kamplarına sürülür tek tek. Masumiyet gibi mesela, sâfiyet, hattâ tebessüm..
Yastık başımı işgal edip, yatağa bir zırh gibi giyinen bedenim, uykunun akınlarına teslim olunca; geri dönüveriyorsun. Asırlardır süregelen bir Kurt Kapanı Taktiği daha yaşanıyor işte. Önden kaçar gibi yapıp, yanlardan sarıyorsun ruhumu. Sonra kapatıp kollarını sımsıkı, çemberine alıyorsun beni. Kalbimin koca meydanında, kısacık bir muhârebeyle son buluyor, gönlümün aşkına baş kaldırışı. Mukadder bir mağlubiyet benimkisi. Önce dirençli, sonra mecburî.. Geriye kalan, ganimetlerin taksimi. Gönlümün bütün hazinelerini savaşlarında yitirdim. Ülkem, kaçıncı defadır hükümdârlığının esâretinde. Gözlerinin insâfına kala kalıyorum. Sense, bakışlarını esirgiyorsun tutsaklığımdan.
Kirpiklerim isyan bayrağını gönderine çekince, ürpertilerim karanlık gecelere uyanıyor. Aynı kesif muammanın şaşkınlığı düşüyor şakaklarıma. Gecenin âdetini bozmamak için, hareketsiz sayıyorum zamanın adımlarını. Sabaha bir türlü varamıyorum.
Terk edip gittiğinden beri; rüyalarımda mı yaşıyorsun, yoksa sende mi yaşıyor rüyalarım bilmiyorum. Hakikat kadar yakınsın bana, lakin rüyalar kadar uzak duruyorsun hep. Bir türlü âzâd etmediğin aşkının sızısını, sadrımda hissediyorum her uyanışımda.
Neden sonra, yapayalnız kaldığımı anlıyorum. Yemyeşil bir vadideki portakal ağaçları arasında değil; bir türlü olamadığın şehrimin ortasında kayboluyorum. Sensizim. Göz pınarlarım olmasa, susuz çeşmelerin bahtsızlığına teşbih olunacağım. Üzerimde eskimiş, “kayıp aranıyor” ilanları. Uçarı bir gencin çizdiği kalbin bir yanında ismin, diğer yanında ben. Bahtıma düşmüş inşÃ¢ tarihin belli belirsiz..
Karanfil Kokulu Kadın. İsmindir. Alnıma şemleler sararak intizârı uyuttuğumdan beridir, yokluğun ortak oluyor ümitlerime. Nadiren de olsa, kırık aynalarda seyrediyorum eskiyen sûretimi. Bakışlarını arıyorum. Gözlerinin sırrını çözmeye adarken yitirdiğim, tatlı bir ândır bakışların.
Ülkem, kaçıncı defâdır hükümdârlığının esâretinde. Ya gel âzâd et beni, ya sensizliğe baş kaldırıyorum.
Sana esir sınırlarımda, kendine âsi sözlerim:
“Hoş geldin bahar.. Bir kadının bakışlarında, yeniden hoş geldin hayatıma…” demiştim.
Meğer, erken gelen baharlara aldanıp sözlerim, kırağı çalmış hoş gelmelerini.. Topraklarım bereketsiz şimdi.. Koca bir ömrü nadasa bıraktım. Bu hayattan bir yaşamak yeşermez artık.
Vasiyetimdir: Mezârıma karanfil diksinler.
