08-03-2007, Saat: 02:18 PM
Keşke kendimi, içinde bulunduğum durumu anlatabilseydim sana; korkularımı, umutlarımı, bazı geceler nasıl çaresizliğime sarıldığımı...
Sana göre ben hep çok güçlüydüm. Ben hayata devam ediyor, üzülmüyor, acı çekmiyorum sence. Çünkü ben her şeye rağmen gülümsüyorum hayata inadına.
Ama unuttuğun ne biliyor musun? Ben ağlayamam ki... Benim gözyaşlarım gülüşlerimdir. Kendi mutsuzluğuma, kendi karanlığıma kimse ortak olmasın insanlar, mutlu olsun isterim. İnsanlar gülsün... İnsanlar sevsin, sevilsin; gözlerinden hırs, yüreklerinden nefret silinsin!
Bilmen lazımdı sana bir şey olursa yanında olacağımı; elini tutup, gözlerinin içine bakarak "geçti!" diyeceğimi... Bir anlık sevmediğimi, sevdiğime yalan söylemediğimi... Umutsuzluk bir hastalıktır bilirim, gün gelir mutsuzluğa alışır insan, kılını kıpırdatmaz kurtulmak için! Cevabı verilecek sorular artık yoktur..
Ama Vazgeçmelisin Artık... Yürekler daha fazla yanmadan, kırmadan, incitip incinmeden ve hala seviyorken, vazgeçmen gerekir.
Biliyorum kolay değil istediğim.. Sen beni, ben seni bu kadar severken kolay değil bu istediğim.. Birbirimiz için kendimizi yıprattık hep.. Hep diğerimiz için di düşündüklerimiz. Mutlu olmalı, onun istedikleri olmalı.. Sanırım bu yüzden, "biz" olmayı beceremedik bir aradayken...
Ve biliyorum ki artık "biz" hiç var olmayacak.. Ama benim için değişmeyen ve asla değişmeyecek bir "Sen" var bir de ölmüne istediğim senin mutluluğun.....