06-14-2007, Saat: 03:09 PM
NaSıL GiRDiK BiRBiRiMiZiN AKLıNa
Nasıl girdik birbirimizin aklına? Çarpıştık mı? Hayır. Yıldırım
çarpması mıydı? Yok canım! Sen zaten paratoner gibiydin, benim fırtınalarım
ise çok başka, kalplerin coğrafyalarında esiyordu.
Tanıştık, birbirimizi tanıdık mı? Tanıdığımız pek söylenemez,
birbirimizi tanıdığımız ise hiç söylenemez...
Yavaş yavaş birbirimize alıştığımız için mi oldu bütün bunlar? Hayır,
bir türlü alışamadık birbirimize.
Sen hala irkiliyorsun! Ben hala laflarımı karıştırıyorum...
Doğrusu şu ki, birbirimizin yanından geçerken, ne olduysa oldu işte,
takıldık, hatta yapıştık sanki...
Senin gözlerin kaldı bende, benim sözlerim sende...
Senin başını öne eğsin, gülüşün, onca kalabalık içinde kendi
başınalığın iz bıraktı bende...
Benim bakışlarım kaldı sende...
Senin yürüyüşün, benim duruşum...
İkide bir çıkan bir kopça gibi ikide bir açılan çıt çıt gibi. Bir
bağlandık, bir koptuk; bir takıldık, bir ayrıldık.
Ama o her "çıt" kemiklerimiz kırılıyormuş gibi acı veriyordu...
Ayrılık dediğim, öyle melodram sahneleri değil elbette.
Kalpte bir sızıntı, esirgenmiş bir bakış ve inatçı bir suskunluktu
bizim için ayrılık...
En beteri ise davranış dilimize dökülmüş inkâr ve reddetmeydi...
Anlayamadık gitti bunu.
Başımıza gelen bu tuhaf şeyi yok saydık; güldük geçtik bazen, başka
şeylere yorduk.
Üzerine gitmedik.
Ama üzerinden de geçemedik işte.
Birbirimizden ayrı, kendi hayatlarımızın ırmağında akıp durduk.
Aşklar acılar yaşadık; sevdik, sevildik, sevindik, üzüldük.
Yine de benim aklımın kuytusunda hep sen vardın, senin aklının
kuytusunda da hep ben...
Sen hep ortalarda görünmemi istedin, ben de seni hep görebilmeyi...
Birbirimiz için "deniz feneri" gibiyiz artık.
Işıkların yanmadığında kötü oluyorum.
Işığımı göremediğinde telaşa kapılıyorsun.
Biliyorum, biliyorum.
Ve kayalıklara çarpmadan yol alabilmek için, bundan böyle birbirimizin
iyice uzağından geçeceğimizi de biliyorum.
Nasıl girdik birbirimizin aklına? Çarpıştık mı? Hayır. Yıldırım
çarpması mıydı? Yok canım! Sen zaten paratoner gibiydin, benim fırtınalarım
ise çok başka, kalplerin coğrafyalarında esiyordu.
Tanıştık, birbirimizi tanıdık mı? Tanıdığımız pek söylenemez,
birbirimizi tanıdığımız ise hiç söylenemez...
Yavaş yavaş birbirimize alıştığımız için mi oldu bütün bunlar? Hayır,
bir türlü alışamadık birbirimize.
Sen hala irkiliyorsun! Ben hala laflarımı karıştırıyorum...
Doğrusu şu ki, birbirimizin yanından geçerken, ne olduysa oldu işte,
takıldık, hatta yapıştık sanki...
Senin gözlerin kaldı bende, benim sözlerim sende...
Senin başını öne eğsin, gülüşün, onca kalabalık içinde kendi
başınalığın iz bıraktı bende...
Benim bakışlarım kaldı sende...
Senin yürüyüşün, benim duruşum...
İkide bir çıkan bir kopça gibi ikide bir açılan çıt çıt gibi. Bir
bağlandık, bir koptuk; bir takıldık, bir ayrıldık.
Ama o her "çıt" kemiklerimiz kırılıyormuş gibi acı veriyordu...
Ayrılık dediğim, öyle melodram sahneleri değil elbette.
Kalpte bir sızıntı, esirgenmiş bir bakış ve inatçı bir suskunluktu
bizim için ayrılık...
En beteri ise davranış dilimize dökülmüş inkâr ve reddetmeydi...
Anlayamadık gitti bunu.
Başımıza gelen bu tuhaf şeyi yok saydık; güldük geçtik bazen, başka
şeylere yorduk.
Üzerine gitmedik.
Ama üzerinden de geçemedik işte.
Birbirimizden ayrı, kendi hayatlarımızın ırmağında akıp durduk.
Aşklar acılar yaşadık; sevdik, sevildik, sevindik, üzüldük.
Yine de benim aklımın kuytusunda hep sen vardın, senin aklının
kuytusunda da hep ben...
Sen hep ortalarda görünmemi istedin, ben de seni hep görebilmeyi...
Birbirimiz için "deniz feneri" gibiyiz artık.
Işıkların yanmadığında kötü oluyorum.
Işığımı göremediğinde telaşa kapılıyorsun.
Biliyorum, biliyorum.
Ve kayalıklara çarpmadan yol alabilmek için, bundan böyle birbirimizin
iyice uzağından geçeceğimizi de biliyorum.
ALINTI