04-02-2007, Saat: 11:23 AM
Artık biliyorum
ya ben hayata fazlayım
ya da hayat bana fazla geliyor
Ruhum, kapalı kapılar ardında kilitli
Senin gittiğin zamana bıraktım bedenimi
Hiç bıkamadan, hayata aldırmadan bekliyorum aynı yerde
Bekliyorum bir gün geleceğini
Darmadağın düşlerim kalmıştı gidişinden
Her rahatlamak istediğimde gözlerimi bıraktım dünyaya
Beynim durmuş bir saat gibiydi
Sahte dostluklar, çıkarlı iyilikler, ne yaptığını bilmeyen insanlar
Sabır benim en iyi dostumdu
Seni beklememe çok yardımcı oldu
benim olmam gereken yer o adını bilmediğim, kimsenin fark etmediği uçurumun en dip köşesi...
yaşamak bir armağandı evet ama
gözlerimi kapadığımda huzur bulmuyorsam,
ağlayınca rahatlayamıyorsam
unutamadığım insanı bir daha görmeyeceksem
ve arkadaşlarımın beni acımla baş başa bıraktığına inandıysam
yaşamanın neyi armağandı
o uçurumun en dip köşesinde hep yeni bir fırsat yeni bir hayat diledim her gün
sürüklediler beni her gün uçuruma
kendime yeni bir sayfa açmayı denedin
hayata en baştan başlamayı
kaçıp gitmeyi, kurtulmayı diledim bu kuşkulu yerlerden
oldu…
çünkü sen geldin tam kendimi salıvermişken
elimden tuttun ve beni bambaşka bir hayata götürdün
geride kalanların bedelini ödeyerek yeni bir hayatım oldu
hiçbir zaman yalnız bırakamayacağım, terk edemeyeceğim hayatım oldu
ne kimseyi özlüyorum artık. Ne de bir daha o uçurumun dibine gitmeyi
karanlığın bana gülüşüne kanmayacağım artık ...
ya ben hayata fazlayım
ya da hayat bana fazla geliyor
Ruhum, kapalı kapılar ardında kilitli
Senin gittiğin zamana bıraktım bedenimi
Hiç bıkamadan, hayata aldırmadan bekliyorum aynı yerde
Bekliyorum bir gün geleceğini
Darmadağın düşlerim kalmıştı gidişinden
Her rahatlamak istediğimde gözlerimi bıraktım dünyaya
Beynim durmuş bir saat gibiydi
Sahte dostluklar, çıkarlı iyilikler, ne yaptığını bilmeyen insanlar
Sabır benim en iyi dostumdu
Seni beklememe çok yardımcı oldu
benim olmam gereken yer o adını bilmediğim, kimsenin fark etmediği uçurumun en dip köşesi...
yaşamak bir armağandı evet ama
gözlerimi kapadığımda huzur bulmuyorsam,
ağlayınca rahatlayamıyorsam
unutamadığım insanı bir daha görmeyeceksem
ve arkadaşlarımın beni acımla baş başa bıraktığına inandıysam
yaşamanın neyi armağandı
o uçurumun en dip köşesinde hep yeni bir fırsat yeni bir hayat diledim her gün
sürüklediler beni her gün uçuruma
kendime yeni bir sayfa açmayı denedin
hayata en baştan başlamayı
kaçıp gitmeyi, kurtulmayı diledim bu kuşkulu yerlerden
oldu…
çünkü sen geldin tam kendimi salıvermişken
elimden tuttun ve beni bambaşka bir hayata götürdün
geride kalanların bedelini ödeyerek yeni bir hayatım oldu
hiçbir zaman yalnız bırakamayacağım, terk edemeyeceğim hayatım oldu
ne kimseyi özlüyorum artık. Ne de bir daha o uçurumun dibine gitmeyi
karanlığın bana gülüşüne kanmayacağım artık ...
