03-15-2007, Saat: 03:13 PM
Bana sensiz yalnızlığı verebilir misin?
En zorudur geride kalan olmak, giden yüreğinden silmiştir çünkü.
Kalan, elinde kalanlarla yaşamını sürdürürken, yüreği dikenli tellerle çevrilidir.
Her nefes alışı acı verir, gözünde hüzün kalıcı olur.
Her şarkı gözlerini daldırır derinlere ve her şey gideni hatırlatır nedense.
Sevda o zaman daha alevlenir, terk edilmek en büyük dağları eritir
Neden engel olamaz peki, geride kalan bütün bunlara?
Çünkü aşk acı ile beslendikçe, yüreği kemiren bir canavara döner.
Kaybetmenin o derin sızısı, sorgulara düşürür beyni.
Mantık yitirilmiş, mağlubiyetin en acısı ile yere serilmiştir artık.
Hele birde o çok sevdiğinin başkaları ile sohbetine ya da kahkahalarına tanık olursa.
Kendi hayatı altüst olmuş ama onun hayatı normal seyrediyorsa.
Pişmanlık, eziklik, içine dönüklük, kendini suçlamaları, ben onun gibi neden unutamıyorum sorusu, çaresizlikte kıvranmanın acısı…
İşte bitirir insanı, şu an benim bittiğim gibi
Aslında alışkındım yalnızlığa ama daha önce hiç yalnızlığımdan ayrılmamıştım.
Bu aynı şuna benziyor, hani hiç yürüyemeyen bir insan, yürüyemediğine üzülse de, o yükü taşır. Ancak bir gün yürümeye başlayıp daha sonra, o yürümeyi elinden aldığınızda, Bütün direnci kırılmış olur. İşte aşk aynı buna benziyor, sevmeyi tatmayan, tatmadan önce direnebiliyor yaşamın zorluklarına ve sevgisizliğe. Ama bir gün sevgi ile tanışıp, yalnızlığına ara verdikten sonra, ardından gelen yalnızlık yıkıcı oluyor.
İşte sevgili, bu yüzden, bana ne desen boş, senden önce ki yalnızlığımı geri vermedikten sonra, senden sonraki bu yalnızlık, hep acı verecek bana.
Sen ne haldesin bilmem ama ben yaşayan ölüyüm şu anda
Sen bu yazdıklarımı okur musun bilmiyorum, ancak okuyanlar içinde senin gibi olanlar varsa.
En azından insanlık adına, geride acılar içinde bıraktıklarına, sevgi veremeseler de, canlarını acıtacak tavırlardan uzak dursunlar.
Sırf beğenilme ve hala istenildiğini görme egosu ile insana acı çektirmek, ben insanım diyene yakışmaz.
Hele yaralı ise bir yürek, tuz basmak, insaf…
O bu acıları hak edecek ne yaptı, bir sormalısın kendine, acaba o sevmekten başka ne yaptı?
Sevmeye ceza vermek ve cezayı her gün çoğaltmak, insaf…
Gidiyorsan bile insan gibi gitmelisin, sessizce ve gülümsemeden.
Ağlamasan bile gözyaşına saygın olmalı!
En zorudur geride kalan olmak, giden yüreğinden silmiştir çünkü.
Kalan, elinde kalanlarla yaşamını sürdürürken, yüreği dikenli tellerle çevrilidir.
Her nefes alışı acı verir, gözünde hüzün kalıcı olur.
Her şarkı gözlerini daldırır derinlere ve her şey gideni hatırlatır nedense.
Sevda o zaman daha alevlenir, terk edilmek en büyük dağları eritir
Neden engel olamaz peki, geride kalan bütün bunlara?
Çünkü aşk acı ile beslendikçe, yüreği kemiren bir canavara döner.
Kaybetmenin o derin sızısı, sorgulara düşürür beyni.
Mantık yitirilmiş, mağlubiyetin en acısı ile yere serilmiştir artık.
Hele birde o çok sevdiğinin başkaları ile sohbetine ya da kahkahalarına tanık olursa.
Kendi hayatı altüst olmuş ama onun hayatı normal seyrediyorsa.
Pişmanlık, eziklik, içine dönüklük, kendini suçlamaları, ben onun gibi neden unutamıyorum sorusu, çaresizlikte kıvranmanın acısı…
İşte bitirir insanı, şu an benim bittiğim gibi
Aslında alışkındım yalnızlığa ama daha önce hiç yalnızlığımdan ayrılmamıştım.
Bu aynı şuna benziyor, hani hiç yürüyemeyen bir insan, yürüyemediğine üzülse de, o yükü taşır. Ancak bir gün yürümeye başlayıp daha sonra, o yürümeyi elinden aldığınızda, Bütün direnci kırılmış olur. İşte aşk aynı buna benziyor, sevmeyi tatmayan, tatmadan önce direnebiliyor yaşamın zorluklarına ve sevgisizliğe. Ama bir gün sevgi ile tanışıp, yalnızlığına ara verdikten sonra, ardından gelen yalnızlık yıkıcı oluyor.
İşte sevgili, bu yüzden, bana ne desen boş, senden önce ki yalnızlığımı geri vermedikten sonra, senden sonraki bu yalnızlık, hep acı verecek bana.
Sen ne haldesin bilmem ama ben yaşayan ölüyüm şu anda
Sen bu yazdıklarımı okur musun bilmiyorum, ancak okuyanlar içinde senin gibi olanlar varsa.
En azından insanlık adına, geride acılar içinde bıraktıklarına, sevgi veremeseler de, canlarını acıtacak tavırlardan uzak dursunlar.
Sırf beğenilme ve hala istenildiğini görme egosu ile insana acı çektirmek, ben insanım diyene yakışmaz.
Hele yaralı ise bir yürek, tuz basmak, insaf…
O bu acıları hak edecek ne yaptı, bir sormalısın kendine, acaba o sevmekten başka ne yaptı?
Sevmeye ceza vermek ve cezayı her gün çoğaltmak, insaf…
Gidiyorsan bile insan gibi gitmelisin, sessizce ve gülümsemeden.
Ağlamasan bile gözyaşına saygın olmalı!
çok güzeldi sağolasın arkadaşım yüreğine emeğine sağlık...