03-07-2007, Saat: 05:06 PM
Bu başlayıp da sonunu getiremediğim, yanlış yazıp da yeniden başladığım, düşünüp de ifade edemediğim başlangıçlardan sadece bir tanesi. Bir iki satır yazarak, bunun onu kısacık bir süre için aklımdan çıkarmama yardımcı olup olmayacağını görmekle başladı her şey. Elbette bu dünyada acı çeken tek kişi ben değildim kuşkusuz. Ama sonra fark ettim ki yazmak, bu acıyı zevke dönüştürmenin ve yaşadıklarımı anlatmanın en kolay yoluydu. Böyle düşününce, kalemi eline alanları daha iyi anlayabiliyor insan ve karşısındakini gözünün önünde canlanırabiliyor...Ne zaman şiir okusan, mısralarında o beliriyorsa, şarkılar yakıyorsa içini, güneşten çok yıldızlar çağırıyorsa seni, kalp atışlarına arkadaşsan geceler boyu, gözlerini anılara dikip düşünüyorsan bütün gece ve bütün birgün belki gelir ümidiyle bekleyebiliyorsan uyumadan, usanmadan, korkmadan... Onu düşünüyorsan, o yoksa yanında ve kendini daha yalnız hissediyorsan şimdi, her şeyi unuttuysan, birtek o sımsıcak gülümseyiş çıkmıyorsa aklından, "Yarım yaşandı ama bitti" derken içinde bir şeyler acıyorsa... Bütün eksikler ve yanlışlar geçmişinle birlikte yok olurken, "O" yaşantına anlam katan tek şeyse, her hareketinde, her düşüncende onunlaysan, her şeyinde o varsa, anılar uykunu bölüyorsa bir gece yarısında... Yaşadığın güzel anlar geliyorsa aklına, karışıyorsa kafan hissettiklerinden, canın sıkılıyorsa ve sen nedenini anlamıyorsan, gözlerini kapaman gerkmiyorsa gülüşünü görmek için ve onu diğerlerinden ayırıp eşsiz yapan şeyin ne olduğunu bulamadıysan hala... Sevdiğini kalbinde saklayabiliyorsan sıcacık, adını duyduğunda bir burukluk kaplıyorsa içini, gözlerin doluyorsa ansızın, "Keşke şimdi yanımda olsaydı" diyorsan, onun birgün geri döneceği fikri bile seni mutlu edebiliyorsa... Duygularımı, yaşadıklarımı ve beni anlıyorsan, kaybettiklerimi paylaşıyorsan, aşkı acıyla severek yaşıyorsan, sana seni hatırlatıyorsa yazdıklarım... Hayır, şu anda sadece bu satırları okumuyorsun, yanındayım, seni görüyorum, seni duyuyorum ve seni anlıyorum...
